تلفیق دانش بومی و دانش نوین در کشاورزی ارگانیک؛ گامی در جهت رسیدن به توسعه پایدار

درقرن بیستم افزایش جمعیت به مراه تغییر درشیوه های زندگی و کاربرد نسنجیده فناوری موجب تغییرات اساسی درمحیط زیست و سلامت بشرشده است درهمین راستا یکی ازمقوله هایی که درده های اخیر مورد توجه دست اندرکاران برنامه های توسعه درسطح جهان قرارگرفته است بحث بهره گیری ازدانش بومی دربرنامه ها فعالیت ها و فرایندهای گوناگون توسعه کشاورزی و روستایی است ازطرفی کشاورزی ارگانیک بعنوان یکی ازراه های رسیدن به توسعه پایدار می تواند دانش بومی را که درسازگاری با محیط و استفاده کمتر ازمواد شیمیایی با کشاورزی ارگانیک دارای هدفی مشترک است مورد توجه قراردهد مطالعه حاضر که به روش مروری تحلیلی و با بررسی منابع کتابخانه ای اسناد و مدارک و پایگاه های اطلاعاتی تهیه شده است قصد دارد مفهوم دانش بومی درکشاورزی و ضرورت تلفیق آن با دانش رسمی و نوین را مورد بررسی قرار دهد.