رویکرد برنامه ریزی آموزشی در سطح کلان

آموزش و پرورش یکی از نهادهای اصلی جامعه است که تعلیم و تربیت و ساختن انسانهای مطلوب جامعه مربوط را بر عهده دارد. برای پرورش افراد مطلوب باید یک نظام آموزشی کار آمدبه وجود آید در نظام آموزشی کار آمد اجزاء و عناصر مختلف آن اعم از موارد درسی دانش آموز، معلم و سایل آموزشی فضا و تجهیزات بودجه و اعتبارات و غیره با یکدیگر رابطه متقابل دارند تا دست یابی به هدف مورد انتظار را امکان پذیر سازند. علاوه بر این هر یک از اجزا به تنهایی نیز از کیفیت و کار آمدی لازم باید برخوردار باشند. مثلا معلم که نقش ایجاد شرایط مساعد برای یادگیری موثر ایفا می کند باید صلاحیت لازم را برای انجام چنین نقشی در نظام آموزشی دارا باشد تا به کار آمدن بودن نظام یاری رساند. یا فضای آموزشی که یادگیرندگان ما را در بر می گیرد و فعالیتهای یادهی –یادگیری در آن اتفاق می افتد باید از ویژگی ها و شرایط لازم برخوردار باشد تا به تحقق یادگیری مفید وموثر کمک کند. هر کدام از عناصر نظام آموزشی را که در نظر بگیریم چنین ویژگی را باید دارا باشد تا بتواند در ارتباط با عناصر دیگر کار کرد مثبت داشته باشد. زمانی می توان از نظام آموزشی کار آمد برخودار بود که از نیازهای واقعی جامعه اطلاعات کافی در دست داشته باشیم براساس آنها هدف های مناسبی را طراحی کنیم و برای رسیدن به آن هدف ها روشهای صحیح آموزشی را انتخاب نماییم . مجموعه ی فعالیت های فوق الذکر بر صورت نظام دار توسط علمی انجام می گیرد که برنامه ریزی آموزشی نام دارد. به عبارت دیگری برنامه ریزی آموزشی عبارت است از کاربرد روشهای تحلیلی درمورد هر یک از اجزا نظام آموزشی و هدف آن استقرار یک نظام آموزشی کار آمد است.