فریضه نماز در آینه اشعار سعدی، حافظ و مولانا

یکی از مهم ترین زمینه های رشد و تکامل فرهنگ اسلامی را باید در زبان و ادب فارسی جستجو کرد. در شعر و ادب فارسی از همان آغاز شاعران حکیمی چون رودکی ، فردوسی و ناصرخسرو مفاهیم دینی برگرفته از قرآن و حدیث را وارد حوزه شعر فارسی ساختند.و بعدها تا به امروز این سنت حسنه تداوم یافته است. بی شک یکی از تاثیر گذارترین روشهای آموزش مبانی دینی بهره گیری از زبان شعر است. علی الخصوص ما ایرانیان از دیرباز با ذوق شعری که در وجودمان نهادینه گردیده است.برای درک بهتر مفاهیم فلسفی ، عرفانی و دینی در قالب شعر و قصه ، از خود علاقه وافری نشان داده ایم.این اقبال موجب پدید آمدن آثار بزرگ ادبی گردیده است.گرچه در آغاز شعر و ادب فارسی تلاش هایی ارزنده جهت گسترش معارف دینی صورت پذیرفت. اما نقطه اوج آنرا باید در سبک عرافی و شعر بزرگانی چون سعدی ، حافظ و مولانا جستجو کرد.در این مقال تلاش برآن بوده است تا با مراجعه به برخی از آثار منظوم این شاعران بزرگ بازتاب اندیشه های دینی و الهی آنان را در ارتباط با «فریضه نماز» تا حد امکان بازگو گردد.