بررسی عوامل موثر در افزایش گرایش دانش آموزان در برنامه های امور تربیتی

امروزه مدرسه از مهمترین نهاد های اجتماعی است که در مقایسه با دیگر فعالیت ها از اولویت خاصی برخوردار است. امروزه اندیشمندان و جامعه شناسان به اهمیت بیشتر پرورش و تربیت نسبت به آموزش معترف بوده و عقیده دارند که مدرسه استعداد به سازندگی و نوسازی در تمام سطوح را دارد. تربیت جریانی است که از آغاز زندگی در خانواده شروع می شود و تا واپسین دم حیات ادامه می یابد. تربیت در خانه پایه گذاری می شود و در مدرسه ادامه می یابد از این رو وظیفه سنگینی بر دوش مربیان و مسئولان مدرسه قرار می دهند. تربیت به معنای رشد دادن، عملی الهی و معنوی است. هر جامعه برای بقای و تداوم حیات خود، ناگزیر به رفع برخی نیازهای اساسی نظیر نیازهای اقتصادی، زاد و ولد، آموزش و پرورش و ایجاد نظم و امنیت عمومی بوده است. بنابراین در جهت رفع این نیازها به تدریج نهادهایی نظیر خانواده، آموزش و پرورش و... ایجاد شده اند. از بین نهادهای اجتماعی نهاد آموزش و پرورش قدمتی چند هزار ساله دارد. بنایراین آموزش و پرورش به عنوان مهمترین نهاد اجتماعی برآمده از متن جامعه و در عین حال سازنده و تکامل دهنده آن است و تاثیر آن در پیشرفت جامعه، امری کاملا محسوس است. آموزش و پرورش، مسوولیت های بزرگی برای تحقق اهداف فردی و اجتماعی برعهده گرفته است و به عنوان بهترین فرصت برای شکوفاسازی استعدادهای انسانی مطرح و موردنظر متخصصین و دست اندرکاران تعلیم و تربیت بوده است.