بررسی فقهی و حقوقی مهندسی ژنتیک (تراریخته)در پرتو حقوق ایران

محصولات تراریخته حاصل علم و فناوری مدرن و مهندسی ژنتیک هستند. دانشمندان به وسیله ی علم مهندسی ژنتیک این امکان را می یابند تا ژن یا ژن هایی را از گونه های خاص زیستی اخذ نموده آن را به گونه های دیگر انتقال دهند به نحوی که برخی از خواص گونه نخست در گونه ی دوم پدیدار شود.این پژوهش در صدد است مبانی فقهی و حقوقی مربوط به تولید محصولات تراریخته را بررسی نماید. برای تحقق این منظور می توان برخی مستندات فقهی نظیر «آیه ی تغییر خلقت»، «آیات و ادله ی مربوط به حرمت افساد در زمین»، «قاعده فقهی لاضرر» و «قاعدهی ضمان ید» را به عنوان ادله ی عدم جواز تولید محصولات تراریخته مورد بررسی قرار داد، چنان که برخی از مستندات فقهی نظیر «آیهی تسخیر »، « اصل اباحه» و «قاعدهی تسلیط» را می توان به عنوان ادلهی جواز تولید محصولات تراریخته مورد تحقیق و واکاوی قرار داد. با بررسی این مستندات فقهی حقوقی چنین به دست می آید که تمامی این مستندات حاکم و معین برای حکم به مشروعیت و قانونی بودن تولید محصولات تراریخته است و حتی برخی از این اسناد، مشوق زمینه سازی برای توسعه ی زیست فناوری، و اصلاح ژنتیک است. البته ادله ی ارایه شده برای عدم جواز تولید محصولات تراریخته به عنوان مقیداتی برای اطلاقات ادلهی جواز محصولات تراریخته تلقی که با عنایت به آنها محدودهی جواز تولید محصولات تراریخته مشخص می شود