بررسی ظهور مدگرایی و تجمل در معماری معاصر ایران با الگو گرفتن از معماری روم و یونان

طراحی و ساخت ساختمانها و تجهیزاتو امکانات شهری در ایران، به دلیل عدم توجه لازم به معماری و شهرسازی سنتی و بومی (که ریشه در فرهنگ، تمدن، تکنولوژی بومی و باورهای دینی و مذهبی مردم دارد)، در چند دهه اخیر (بخصوص از زمان پهلوی اول)، دچار بیثباتی و تنزل شده است. همینطور، جایگزین کردن معماری و شهرسازی غربی به جای آن (بدون توجه و شناخت کافی نسبت به مفاهیم و مبانی نظری، عملی و محیطی این نوع سبکها)، از یک سو و از سوی دیگر، پیشرفت و گسترش بیرویه شهرها (و به تبع آن، بروز مشکلات و مسائل شهری جدید)، دچار یک ناهمگونیو عدم تجانس شده است. لذا، تحقیق حاضر در پی یافتن چیستی۵ این پدیده، تلاش نموده است. همینطور به تعریف و علل مدگرایی (در حیطه معماری)، در بین اقشار مردم و همچنین، واکاوی منبع الهام هنرمند در پدیدار ساختن سبک یا مد«»، پرداخته است. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی- تحلیلی بوده و جمع آوری مطالب با استفاده از منابع کتابخانه ای صورت گرفته است. بر اساس یافته های پژوهش، در معماری ایران در زمان سلطنت ناصرالدین شاه، از یک سو با افزایش روابط ایران و اروپا و از سوی دیگر به سبب سفرهای مکرر شاه و درباریان به فرنگ، معماری ایرانی ما شکلی اروپایی به خود گرفت و بناهای متعددی به سبک نئوکلاسیک اروپا در ایران ساخته شد. گرایش به ساخت ابنیه به این سبک، در ابتدا از تزئینات کاخ های اشراف و بناهای دربار آغاز شد و در نهایت، در اواخر دوره ناصری، شاهد طراحی و ساخت ساختمانهای کاملا مطابق با الگوهای غربی در تمام اجزا و عناصر بنا هستیم. باتوجه به مطالب یاد شده، میتوان چنین بیان کرد که ورود یک سبک بیگانه به کشور و تقلید کورکورانه از آن، تا چه حد میتواند معماری بومی یک کشور را تحت تاثیر خود قرار دهد و ممکن است تا چند دهه، خط مشی یک معماری اصیل را تغییر داده و ازمسیر صحیح خود منحرف سازد.