تبیین جایگاه فضیلت عفت در رویکرد دینی

عفت از جمله فضایل عقلی و دینی است که به قشر خاصی از انسان ها مرتبط نمی شود و همه ی انسان ها یا به حکم عقل و یا به حکم شرع باید عفت را در حوزه های متفاوت حفظ کرده و عفیف زندگی کنند. دین مبین اسلام به عنوان دین انسان ساز در قرآن و اهل بیت عصمت و طهارت در توصیه های خود به این موضوع پرداخته و حدود و ثغور آن را در حوزه های متفاوت بیان کرده اند. عفت به معنای خویشن داری و کنترل نفس بوده که انسان عفیف چنین توانایی یافته است که از دام شیطان و غرایزش رهایی یابد و رفتار و کردار خود را منطبق با فرامین عقل و شرع گرداند. از جمله حوزه هایی که دامنه ی عفت در آن ها گسترش می یابد حوزه ی نگاه است. انسان باید نگاه خود را کنترل کرده و از اسارت چشم نجات یابد و بتواند در حوزه نگاه انسان عفیفی باشد. دومین حوزه عفت در گفتار است انسان عفیف گفتار خویش را در سه حوزه آوا و آهنگ سخن، کیفیت القا و درون مایه سخن با عفت می آراید. در حوزه عفت رفتار نیز انسان عفیف رفتار خود را که بیانگر طهارت درونی خود است به نمایش می گذارد. در حوزه عفت جنسی نیز انسان عفیف غرایز خود را به طور مشروع ارضا کرده و از محرمات اجتناب می نماید؛ همچنین در حوزه عفت اقتصادی نیز با رعایت دو رکن اصلی کسب حلال و پرهیز از اظهار حاجت عفت مالی خود را محافظت می کند.