ارزیابی میزان تاب آوری اجتماعی در بافتهای حاشیه نشین با بهره گیری از رویکرد ادراک حسی محیط

اسکان غیررسمی در ایران مانند بسیاری از دیگر کشورهای جهان، پدیده ای روبه رشد می باشد که شهرهای کشور را با مسایل جدیدی روبرو ساخته است. امروزه یکی از چالش های عمده ناپایدارکننده شهری کشور، گونه ای شهرنشینی با مشکلات حاد موسوم به اسکان غیر رسمی یا حاشیه نشینی است. سکونتگاه های غیر رسمی به مناطقی گفته می شود که مهاجران روستایی و محرومان جامعه شهری را در خود جای داده یا خارج از برنامه ریزی رسمی و قانونی توسعه شهری، عمدتا بدون مجوز در درون یا خارج از محدوده قانونی شهرها به وجود آمده است.یکی از راهکارهایی که می توان جهت ارتقا کیفیت زندگی در سکونتگاهای غیر رسمی بکار برد استفاده از تاب آوری اجتماعی است. هدف اصلی از نگارش این نوشتار پرداختن به مسئله حاشیه نشینی و اسکان غیر رسمی و پیامدهای آن به منظور ارزیابی میزان تاب آوری اجتماعی شهری است. رویکرد ادراک حسی محیط یکی از روشهای متاخری هست که در حوزه شهرسازی در سالهای اخیر به کار گرفته میشود تا به واسطه آن محیط پیرامونی با تمامی شاخصهای آن ادراک شود. این رویکرد به علت شناخت عمیقی که از محیط ایجاد میکند به منظور ارزیابی میزان تاب آوری اجتماعی در بافتهای حاشیه نشین نیز ابزار مناسبی به نظر میرسد.پژوهش پیش رو، از لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ ماهیت و روش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده است. برای جمع آوری داده هاواطالعات ازمطالعات کتابخانه ای و میدانی و تکنیکهای روش مشارکتی شامل مشاهده، مصاحبه، بحث گروهی و غیره استفاده شده است. در پایان نوشتار، متناسب با یافته های پژوهش راهبردهای مناسب ارائه گردیده است.