بررسی پرخاشگری در کودکان و حیطه های مرتبط با آن

از آنجا که یکی از مسائل و مشکالت اجتماعی در جوامع امروزی، ناهنجاری های رفتاری و روش های مقابله با آنهاست، تردیدینیست که مسئله بهداشت روانی، پیشگیری و درمان ناهنجاری های رفتاری روز به روز اهمیت بیشتری یابد. طبق گزارش مطالعاتیک مشکل جزئی که رفع آن مستلزم آگاهی های مقدماتی و کوشش های خانواده و جامعه است، بر اثر مرور زمان به یک مشکلحاد تبدیل می شود (احمدی و همکاران ۱۳۹۶ ) پرخاشگری کودکان از شایعترین مشکلات کودکان و از دلایل مهم ارجاع آنها بهمراکز مشاوره و روان درمانی است (مارتین استوری و همکاران، ۲۰۱۱ ) تربیت نادرست والدین یکی از عوامل موثر در ایجادپرخاشگری است. عدم ارائه محبت کافی، داشتن رابطه سرد، تبعیض میان کودکان، کتک زدن و بد رفتاری والدین با کودکانپرخاشگری را تشدید می کند. (فرجاد، ۱۶۷- ۱۶۸: ۱۳۷۴ ) در عین حال که پرخاشگری یک رفتار مطلوب در مسیر رشد طبیعیکودک است، ولی اگر تحت کنترل صحیح نباشد، میتواند به صورت هیجان از هم پاشیده ای در آید. پرخاشگری بیش از حدطبیعی، نمایانگر آن است که کودک در یادگیری رفتار مطلوب در مواجه با محرک هایی که خشم او را بر می انگیزد، شکستخورده است. صاحبنظران معتقدند که پرخاشگری ممکن است یا از ناکامی های بنیادی ناشی گردد یا به علت وجود مدل هایپرخاشگرانه در کودکان بوجود آید. هر اندازه والدین در خانه پرخاشگرانه تر عمل کنند، فرزندان آنان بیشتر پرخاشگر خواهند شد.تحقیقات نشان میدهد پرخاشگری در خانواده های سختگیر که تنبیه بدنی را در تربیت کودک ضروری می دانند، بیشتر دیدهمیشود. اعتقاد براین است که برخی ازانواع پرخاشگری هادرخانه هایی که اجازه هرنوع پرخاشگری داده میشودوهرگزبه طورسریعارفتارها تنبیه نمی شوند، ریشه میدواند.(نوایی نژاد ۱۳۷۵)