توسعه پایدار و نقش باستانشناسان در مدیریت میراث باستانشناسی

مدیریت میراث باستان شناختی، زمانی که محوطه ها توسط عموم مورد بازدید قرار میگیرند با چالشهای اساسی مواجه میشود،اما همزمان بازدید یا گردشگری، درهای زیادی را به روی ما میگشاید. در این میان فرصتهای مغتنمی برای ارائه سرگذشتیک محوطه یا بنا برای عموم مردم ایجاد میشود، همچنین همکاریهای باستانشناسان باعث میشود تا درباره محوطه و جایگاهآن در تاریخ اطلاعات بهتری به دست بیاوریم. تمرکز این نوشته بیشتر بر امکانپذیری، به خصوص امکانپذیری مدیریت و توسعهپایدار در محوطه های میراث فرهنگی و استفاده از ظرفیت باستان شناسی در ارتقا و اعتلای این محوطه ها است. بر کسی پوشیدهنیست که محوطه های میراثی جاذبه ها و ظرفیتهای بیشماری دارند اما چنانچه این ظرفیتهای بالقوه، به فعل تبدیل نشود،رفته رفته از این ظرفیتها کاسته و حتی ممکن است بخش زیادی از آنها بهطور کامل از بین بروند و باستانشناسان نیز به خوبیمیدانند که یک اثر، لایه یا بستر (context) تنها یک بار و برای مدتی محدود در دست است و در صورت از بین رفتن هرگزقابل بازیابی نیست. این دقیقا همان حساسیتی است که باستانشناس آشنا با رویکرد میراثی را در حوزه گردشگری متمایزمیکند. در فرایند این نوشتار سعی شده تا برخی از مولفه های درونی و بیرونی موثر در توسعه پایدار یک محوطه بررسی و تدقیقشوند.