اثربخشی برنامه آموزش بهبود کیفیت زندگی کاری بر تعارض کار-خانواده و خودشکوفایی کارکنان بر اساس نقش تعدیل گر امنیت شغلی ادراک شده و خوش بینی

هر سازمانی به دنبال حفظ دارایی­های با ارزش خود است تا از این طریق بقا و بالندگی خود را تضمین کند. ارزشمندترین دارایی هر سازمان  نیروی انسانی آن است، بنابراین ضروری است تا کاهش چالش­ها و افزایش شکوفایی آنان مورد توجه قرار گیرد؛ بر این اساس هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه آموزش بهبودکیفیت زندگی کاری بر تعارض کار-خانواده و خودشکوفایی کارکنان بر اساس نقش تعدیل­گر امنیت شغلی ادراک شده و خوش بینی  بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه کارکنان بخش تولید کارخانه تولیدی و صنعتی نهان­ گل بروجن در بر می ­­گرفتند که از میان آنها ۳۰ نفر بر اساس شیوه­ نمونه­ گیری تصادفی در قالب دو گروه آزمایش و کنترل در مطالعه شرکت یافتند. ابزارهای گردآوری داده­ ها شامل مقیاس تعارض کار-خانواه کاربالو-پنلا و همکاران(۲۰۱۸)، پرسشنامه امنیت شغلی ادراک شده  اولدهام (۱۹۸۶) به نقل از گرتزکی (۲۰۱۶)، مقیاس خودشکوفایی فاراسی و کانیستراسی (۲۰۱۵) و آزمون جهت­ گیری به زندگی(شییر و کارور، ۱۹۸۵) بود. داده ­های بدست آمده از طریق روش تحلیل واریانس با اندازه های مکرر، تحلیل مسیر، رگرسیون خطی و الگوی معادلات ساختاری  با استفاده از نرم­ افزارهای SPSS۲۴ و AMOS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که برنامه آموزش بهبود کیفیت زندگی کاری در کارکنانی که دارای احساس امنیت شغلی متوسط و پایینی هستند باعث کاهش تعارض کار-خانواده شده و از سوی دیگر باعث افزایش خودشکوفایی در کارکنانی که خوش­بینی بیشتری دارند، می ­گردد.