ساماندهی سکونتگاه های روستایی گزینه ای پویا در راستای کاهش مهاجرت

ساختار سکونتگاهی روستاهای ایران بعنوان یک کشور در حال توسعه متاثر از عوامل مختلفی از جمله ساخت های متنوع و نامنظمی است که در بسیاری از مناطق کیفیت زندگی روستاییان را تحت تاثیر قرار می دهد. در سالیان اخیر با بالارفتن سطح انتظارات روستاییان و تمایل به داشتن زندگی استاندارد باعث شده است کهروستاییان به محیط زیست و محل زندگی اطراف خود توجه بیشتری نموده که از این حیث بحث ساماندهی سکونتگاه های روستایی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است . مهمترین مسئله موجود این است که باید تا جای ممکن با کم کردن فاصله بین رفاه شهری و روستایی از مهاجرت روستاییان به شهر کاست. از پیامدهای مهاجرت روستاییان به شهرها افزایش میزان جرائم اجتماعی، گسترش بیکاری و مشاغل کاذب، توسعه کالبدی بدون برنامه، افزایش حاشیه نشینی و.. است.امروزه سرعت اطلاعات در روستاها به موازات شهرها سریع شده، اما در زمینه ایجاد امکانات مناسب در روستاها اقدامات ضعیفی اجرا شده و این مساله موجب مهاجرت روستاییان به شهرها شده است. از طرفی مراجع دولتی برای خدمات رسانی بهتر به روستاییان، و جلوگیری از مهاجرت آنان به شهرها به اجرای طرح های ساماندهی سکونتگاه ها علاقه مند گردیده اند. این مقاله با هدف طرح های ساماندهی سکونتگاه های روستایی، بعنوان گزینه ای پویا در راستای کاهش مهاجرت به روش اسناد پژوهی تهیه شده است. بیان اصول کلی سازماندهی فضایی،اقدامات انجام شده از سوی بنیاد مسکن وشهرسازی و همچنین با اشاره به نقاط قوت وضعف اینگونه طرح های عمرانی در سه بعد محیطی،اجتماعی و اقتصادی بررسی شده است.نتایج حاصل از اجرای این طرح نمایان گر این است که برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان بهشهر و برخورداری آنها از یک زندگی شرافتمندانه که در خور این قشر آسیب پذیر باشد و به سه دلیل عمده، ساماندهی سکونتگاه های روستایی باید مورد توجه قرار گیرد: 1 عدم وجود شبکه خدمات رسانی منسجم و پیوسته 2 پایین بودن آستانه جمعیتی بعضی از روستا ها جهت دریافت خدمات مورد نیاز 3 عدم وجود شبکه ارتباطی مناسب برای پیوند سکونتگاه ها و ایجاد روابط ممکن میان روستا های مختلف. درپایان مقاله به ارائه پیشنهاداتی مبنی بر اجرای صحیح و کارآمد اینگونه طرح های عمرانی مبادرت گردیده است.