الگوی پیشنهادی مشارکت مردم در مدیریت بحران (با مقایسه تطبیقی با کشور ژاپن)

باتوجه به امکانات و منابع معین و محدود سازمانهای دولتی و ازسوی دیگر اسیب پذیری بالای محیطهای شهری و روستایی دربرابر سوانح طبیعی نمی توان انتظار داشت که نیروهای دولتی متولی امرمدیریت بحران کلیه وظایف محوله درراستای نیل به اهداف موجود خود را به صورت متمرکز انجام دهند و حضور مردم آگاه دراین فعالیت ها ضروری می نماید به عبارتی دیگر تجارب حاصل ازبحرانهای گذشته موید این مطلب میب اشد که انجام عملیات واکنش اضطراری مقابله با بحران به تنهایی ازعهده دولت ها خارج بوده و اجرای عملیات موفق و کاهش خسارات و تلفات توسط سازمان های مسئول تنها درسایه تلاشهای گروهی جامعه امکان پذیر خواهد بود این مقاله درپی پاسخگویی به این سوال است که میزان مشارکت مردم درمدیریت بحران به چه صورت می تواند درجهت اهداف آن باشد به عبارتی دیگر درصورت بروز حوادث درشهرها و روستاها تاچه حد میتوان ازتوان و ظرفیت مردم درجهت تحقق اهداف سازمان های دولتی درامر مدیریت بحران استفاده نمود؟دراین پژوهش توصیفی تحقیقی مقایسه ای ضمن مروری برتاریخچه مدیریت بحران درایران و نقش و میزان مشارکت مردم درآن و بررسی تطبیقی با کشور ژاپن سعی درارایه الگویی برای این امر دارد.