بررسی ژنز و ارائه مدل ژنتیکی زون‌های آلتراسیون هیدروترمال گستره طارم قزوین -زنجان

یکی از زون‌های مهم آلونیتی- کائولینیتی ایران در پالئوسن تا الیگوسن که طول آن به صدها کیلومتر می‌رسد در شمال کشور از قزوین و زنجان تا در آذربایجان امتداد دارد. ماگماتیسم ائوسن بالایی و الیگوسن سبب افزایش درجه زمین گرمایی منطقه طارم شده و توده‌های خطی سینیتی و گرانیتی تقارن را در ژرفای کن تزریق نموده است . در اثر این فرایند محلول‌های گرم آبی حاوی مقادیر انبوه یون سولفات، دگرسانی گسترده‌ای را ایجاد کرده است. در نواحی مرکزی طارم از جمله سیردان، یوزباشی چای، نهران و زاجکندی محلول‌های گرمایی دارای یون سولفات و میزان اسیدیته بالا بوده و لذا به تشکیل یکان های آلونیتی به همراه یکان های کائولینیتی منجر شده است و در نواحی جنوبی از جمله پاکستان میزان اسیدیته و یون سولفات محلول‌های هیدروترمال کمتر بوده و کائولینیت به‌خوبی گسترش یافته است. تبعیت آلتراسیون ها از روند شکستگی‌ها و ساختارهای تکتونیکی همراهی بات با سنگ‌های آذرآواری و فقدان سنگ‌های رسوبی، فقدان کانی‌های دیاسپور و بوهمیت ، تطابق میزان سیلیس و آلومین سنگ‌های دگرسان با تیپ گرما بی، زوناسیون مشابه با تیپ اپی‌ترمال و حضور رگه‌های هیدروترمال و لکه‌های بازمانده سنگ مادر در بدن آلتراسیون همگی دلالت بر منشأ اپی‌ترمال بودن آلتراسیون منطقه طارم دارد. فراوانی کانی‌های اسیدی (آلونیتی- کائولینیت) و نبود آدولاریا در یکانهای مختلف آلتراسیون منطقه مورد مطالعه نشانگر این موضوع است که در منطقه تارانس سیستم اپی‌ترمال نوع اسیدی و اکسید آن ( HIGH SULFIDATION ) حاکم بوده است.