بررسی فنی و اقتصادی حفر ایستگاه و عبور تونل های مترو در نواحی شهری

با گسترش شهرها و افزایش تراکم چیدمان شهری، نیاز به حمل و نقل سریع و اسان مورد توجه است. مترو به عنوان یک سامانه حمل و نقل زیرزمینی همواره راهگشای مشکلات شهرهای بزرگ جهان بوده است. از طرفی همواره حفر تونل و ایستگاه های مترو در نواحی شهری با مشکلات و موانع بسیاری روبروست و نحوه برخورد با این موانع نیازمند بررسی های دقیق فنی و اقتصادی می باشد. از آنجا که در اکثر مواقع به دلیل محدودیت منابع مالی یا محدودیت زمان، تحقیقات کافی جهت بهینه سازی پروژه های عمرانی انجام نگرفته و حتی گاهی با وجود پشتوانه مالی، طراحی دقیق و قابل تعمیم برای پروژه های موجود در کشور ارائه نشده است؛ لذا نیاز به بهینه سازی های فنی جهت صرفه جویی اقتصادی همواره در کشور احساس می شود. بطور معمول ایستگاه های مترو به روش حفر و پوش یا زیر زمینی اجرا می شوند و انتخاب روش اجرا به شرایط مختلفی چون عمق ایستگاه، مسایل ترافیکی و .... مرتبط می باشد. در مواقعی که ساخت ایستگاه به طریق زیرزمینی انجام میگیرد نیز دو روش برای ایجاد آن بررسی می شود. روش اول حفر تونل با استفاده از TBM یا روش NATM و سپس تعریض آن، و روش دوم ایجاد ایستگاه قبل از تلافی با تونل های طرفین آن می باشد. انتخاب هر کدام از این دو روش به پارامترهای متعددی بستگی دارد که منابع مالی و محدودیت های زمانی از مهمترین این پارامترهای می باشند. در این مقاله سعی می شود اولویت حفر تونل و تعریض آن و یا ساخت ایستگاه قبل از عبور تونل، برای یکی از ایستگاه های متروی در حال احداث از نظر فنی و اقتصادی بررسی شده و روش برتر معرفی گردد.