اشتبین؛ روستایی با معماری پایدار

بناهای بومی به دلیل استفاده از سوخت های فسیلی و انرژی های پاک و تجدیدپذیر، رشد ارگانیک و طراحی همسان با سایت و اقلیم، استفاده از مصالح طبیعی بوم آورد و جهت گیری مناسب ساختمان ها پایدار بوده، بنابراین با ملاحظه شرایط زمانی می توانند به عنوان الگویی مناسب برای معماری امروز مطرح گردند. برخلاف بیشتر ساخت سازهای جدید که هویت اصیل خود را از دست داده، هنوز در روستاهای باارزش، اصولی به یادگار مانده از گذشته وجود دارند که نه فقط تخریب و ضایعه ای بر محیط تحمیل نمی کند بلکه حفظ منابع طبیعی، آلوده نکردن محیط زیست، همزیستی با شرایط محیطی و اقلیمی از طریق تدابیر معماری صورت پذیرفته است. این مقاله در صدد بررسی ویژگی های معماری روستای اشتبین بعنوان روستای پایدار می باشد که با توجه به ویژگی های اقلیمی و ارزشهای انسانی، استفاده از منابع موجود در طبیعت بدون آسیب رسانی به محیط، همزیستی با طبیعت با توجه به ارزش های معنوی، زیبایی شناسانه و انسانی که در نهایت احترام به طبیعت را الگوی شکل گیری بافت خود قرار داده و طی سالیان و با انباشت تجربیات نسل های مختلف به تکامل قابل توجهی رسیده است که امروزه به خوبی می توان از آن ها بعنوان الگوهای پایدار روستایی بهره برد. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است.