ارزیابی تنوع ژنتیکی رازیانه های ایران با نشانگر رپید

رازیانه از زمان های بسیار دور توسط کشاورزان هر منطقه در قسمت های مختلف ایران کاشت می شده است و این مناطق کاشت به طور قابل ملاحظه ای از لحاظ اقلیمی متفاوت بودند. در این مطالعه 25 ژنوتیپ رازیانه از سراسر ایران جمع آوری شد و تنوع ژنتیکی آنها با 10 نشانگر ریپد بررسی د. توسط این نشانگر ها تعداد 1043 قطعه DNA چند شکل تولید شد. کمترین فاصله ژنتیکی بین ساری و کلیبر و بیشترین بین ژنوتیپ های همدان و اردبیل مشاهده شد. گروه بندی این ژنوتیپ ها بر اساس اطلاعات آغازگرهای ریپد و با روش UPGMA انجام شد و ژنوتیپ ها را به 10 گروه تقسیم کرد. گروه بندی رابطه میان تنوع ژنتیکی و توزیع جغرافیایی و یا تشابهات اقلیمی را نشان داد به طوری که ژنوتیپ های با منشاء های نزدیک به هم (مانند اردبیل و خلخال از یک استان) و یا با اقلیم های مشابه (مانند ساری و کلیبر با اقلیم مرطوب معتدل) در یک گروه قرار رفتند. این بررسی نشان داد رازیانه های ایران دارای تنوع ژنتیکی بالایی هستنند و نشانگر ریپد به خوبی ژنوتیپ های رازیانه را بر اساس توزیع جغرافیایی و تشابهات اقلیمی از هم تفکیک کرده است. آگاهی از این تنوع ژنتیکی اصلاحگران را در برنامه های اصلاحی، تکاملی و طبقه بندی کمک می کند. از لحاظ برنامه های حفاظت گونه ای و حفظ ذخایر ژنتیکی توصیه می شود که حداقل یک برنامه حفاظتی برای ژنوتیپ های مناطق نزدیک به هم و یا با اقلیم های مشابه در نظر گرفته شود.