راهبرد ایران در تامین امنیت ملی و منطقه ای با رویکرد اهداف استراتژیک غرب و اسرائیل علیه سوریه

امنیت مقوله ای است که در فلسفه تکوین انسانها نهفته است. همه تلاشها و فعالیت انسان در راستای حفظ حیات بوده و حفظ حیات خود تابع دو عامل (امنیت و سلامت) می باشد تا جایی که رسول اکرم (ص) می فرماید: (نعمتان مجهولتان: الصحه و الامان) یعنی سلامت و امنیت دو نعمت پنهان انسان هستند. جمهوری اسلامی ایران با توجه به مبانی نظام حکومتی خود در صدد حمایت از دولت های مخالف سلطه گر غرب، در راس آن اسرائیل، آمریکا و شرکای غربی و عربی، طبق قانون اساسی در جهت حمایت از مستضعفین بین المللی نیز مدیریت عملگرا دارا می باشد. ایجاد اختشاشات در سوریه و آموزش و مسلح شدن در گروههای معارض کرد در سوریه توسط رژیم صهیونیستی و همگرایی این گروه ها با گروههای مسلح کرد در ترکیه و پشتیبانی لجستیکی از طریق اقلیم کردستان عراق می تواند جرقه ای برای افروختن شعله مهیب جنگ و ترور داخلی مسلمانان منطق خاورمیانه با رویکرد ا قدام گرایانه باشد که ضعف جهان اسلام را در برابر حرکات بعدی استعمارگران موجب خواهد شد. کشور سوریه از آن جهت برای امنیت ملی ایران حائز اهمیت که هر گونه آسیب پذیری نیز متوجه همسایگان خواهد شد و تبعات آن به دامنه ی وسیع تبدیل به بحران منطقه ای منجر می شود لکن تردد هر 6 ثانیه یک بار کشتی های نفتکش در آبراه استراتژیکی هرمز در آب های حاکمیتی ایران به این نکته اهمیت دوچندانی داد، با توجه به این که بیش از 93 درصد تجارت ایران از طریق دریا انجام می شود و دریای مدیترانه یکی از محورها و بنادر مهم اقتصادی سوریه با ایران است. اگر کشوری از امنیت ملی برخوردار نبوده، فضای اختناق، درگیری، احتمال جنگ داخلی یا جنگ دولت و کشور دیگر علیه وی حاکم باشد سرمایه گذاران داخلی و خارجی در آن کشور سرمایه گذاری نمی کنند و بدین ترتیب سرمایه ها خارج می شوند. نتیجه این امر، کسری بودجه، ادامه توسعه نیافتگی یا توقف چرخ توسعه، عقب ماندگی اقتصادی، فشار اقتصادی حاکم، خود زمینه ساز بحران جدید ناامنی می گردد. همچنین نبود امنیت، منجر به فرار مغزها و نخبگان، اندیشمندان و دانشمندان یک کشور، یعنی مهمترین سرمایه های یک ملت در توسعه پایدار شده، کشور مزبور از محل بحران تولید علم و اندیشه و فکر دچار ناامنی می شود. روش تحقیق در این نوشتار، تحلیل محتوا و روش گردآوری اطلاعات اسنادی (کتابخانه ای) استفاده شده است. نتیجه گیری بخش پایانی مقاله را تشکیل می دهد روش تحقییق در این نوشتار، توصیفی – تحلیلی و ابزار گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای و مصاحبه با صاحب نظران است.