تلفیق دانش بومی و دانش رسمی به منظور ارایه راهکارهایی برای مدیریت منابع اب و خشکسالی

بروز پدیده خشکسالی درکشور ما و تاثیر جدی آن برکلیه ابعاداقتصادی و اجتماعی زندگی مردم و بروز خسارت فراوان به بخشهای مختلف و ایجادناهنجاری های طبیعی و عواقب خطرناک که بخصوص درتامین آب شرب آب کشاورزی امور دام و ابخیزداری و سایرامور کاملا محسوس بوده است بنابراین نیاز به برنامه ریزی جامع احساس میگردد به عقیده برخی ازمحققان خشکی درایران یک واقعیت اقلیمی است بنابراین برای کاهش اثرات سوء آن باید راهکارمناسبی را جستجو نمود یکی ازمهمترین این راهکارها استفاده ازدانش بومی روستائیان درمقابله با خشکی و خشکسالی می باشد بطور کلی این طور استنباط میشود که دانش بومی روستائیان درمقابله با خشکسالی ازطریق روشهایی همچون عدم کاشت مزارع دیم احداث استخر ذخیره آب پخش سیلاب جهت تغذیه سفره های زیرزمینی کاشت گیاهان کم توقع بصورت هیرم کاری احداث بادشکن های زنده احداث آب انبار انجام ابیاری درشب و ... می باشند این روشها درمقایسه با فناوریهای نوین ممکن است کفایت لازم را نداشته باشد اما نمی توان تردید داشت که روشهای به ارث رسیده از گذشتگان واجدسازگاری مناسبی با مقتضیات جوامع محلی و بومی هستند دراین مقاله سعی شده که راهکارهایی برای افزایش توجه به دانش بومی و سنتی و تلفیق آن با دانش رسمی ارایه شود که منجر به مدیریت بهتر منابع آب جهت مقابله با خشکسالی و سایرمشکلات درزمینه کشاورزی و منابع طبیعی میشود