استفاده از گیاه جدید جو بدون پوشینه و تنظیم کننده رشد سایکوسل در شرایط پر تنش آب و هوایی اهواز

به منظور بررسی تاثیر ماده تنظیم‌کننده رشد سایکوسل و سطوح نیتروژن بر خصوصیات کمی و کیفی جولخت، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار، در مزرعه آموزشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین (ملاثانی) در سال زراعی 89-1388 اجرا گردید. سطوح نیتروژن در چهار سطح (صفر، 75، 150 و 225 کیلوگرم در هکتار) و غلظت‌های سایکوسل در سه سطح ، نیتروژن در چهار سطح (صفر، 1500 و 3000 میلی گرم در لیتر ) به کار برده شدند. بهترین عملکرد دانه در سطح نیتروژن 225 کیلوگرم در هکتار به دست آمد که با سطح 150 کیلوگرم در هکتار اختلاف آماری معنی‌داری ازخود نشان نداد. غلظت 3000 میلی گرم در لیتر سایکوسل باعث افزایش عملکرد گردید . بیشترین تعداد سنبله و تعداد دانه در سنبله متعلق به سطح نیتروژن 225 کیلوگرم در هکتار بود که با سطح نیتروژن 150 کیلوگرم در هکتار اختلاف آماری معنی‌داری از خود نشان نداد. وزن هزار دانه در تمام سطوح نیتروژن 225 کیلوگرم در هکتار و تیمار سایکوسل 3000 میلی گرم در لیتر و سطح نیتروژن 150 کیلوگرم در هکتار، کاهش پیدا کرد. در سطح 225 کیلوگرم نیتروژن در هکتار حتی با وجود اعمال سایکوسل باز گیاه دچار ورس شدید گردید. به طور کلی کاهش در تعداد سنبله و پنجه های بارور عامل اصلی کاهش عملکرد دانه می‌باشد. لذا بهترین سطح نیتروژن در جو لخت سطح 150 کیلوگرم در هکتار و بهترین غلظت سایکوسل سطح 3000 میلی گرم در لیتر می‌باشد که بدون رخ دادن هرگونه وقوع ورس، عملکرد دانه بالا ( 3936 کیلوگرم در هکتار)، را نیز تولید کرد