ارزیابی آثار گردشگری ساحلی در پایدار جمعیت سکونتگاههای روستایی مستقر در دهستان های ساحلی استان گیلان

پژوهش حاضر به بررسی یکی از مهمترین اثرات گردشگری ساحلی بر ساختار سکونتگاههای روستایی مستقر در نوار ساحلی استان گیلان یعنی فاکتور جمعیت پذیری پرداخته است. از این رو محققین در پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقیق توصیفی – تحلیلی در ابتدا با مطالعه اسناد مکتوب، اقدام به جمع آوری داده ها و اطلاعات اولیه نموده و به بررسی ویژگی های جمعیتی روستاهای ساحلی در طی دو دهه اخیر پرداخته و این سوال اساسی را مورد ارزیابی قرار دارند که آیا انجام فعالیتهای گردشگری توانسته در پایدار ماندن جمعیت روستاهای ساحلی و روند رو به رشد آن اثرگذار باشد؟ لیکن محققین در تحقیق حاضر در پی دستیابی به مسئله جمعیت پذیری و یا جمعیت گریزی روستاهای ساحلی می باشند. مطالعات نشان می دهد که روستاها و دهستان های ساحلی گیلان، نتوانسته اند به عنوان کانون های روستایی جمعیت پذیر شناخته شوند. در این میان فقر امکانات زیرساختی و عدم توجه به وضع معیشتی ساکنان بومی، موجب شده تا روستاهای ساحلی علیرغم برخورداری از موقعیت مکانی مطلوب، همانند سایر نواحی روستایی در گذر زمان با کاهش جمعیت مواجه شوند. اگرچه در مقایسه کلی بین دهستان های ساحلی و غیرساحلی، می توان دهستان های ساحلی را به دلیل موقعیت مکانی شان، مستعد جمعیت پذیری دانست؛ اما این روند تاکنون بسیار بطئی و کند بوده و افزایش جمعیت آنها در بین دو سرشماری سال 75 و 85 در حدی نیست که بتوان آن را ناشی از فعالیتهای گردشگری دانست. در این میان از 29 دهستان ساحلی مورد بررسی طی دوسرشماری (75 و 85)، 16 دهستان ساحلی با افزایش جمعیت و 13 دهستان ساحلی باقیمانده با کاهش جمعیت مواجه بوده اند. از سوی دیگر با مقایسه جمعیت کل این دهستان ها، مشخص شد که مجموع جمعیت انها در سرشماری سال 75 در حدود 336242 نفر و در سرشماری سال 85 در حدود 339985 نفر تخمین زده شد. اختلاف جمعیت این دو دوره نشان می دهد که در کل وسعت این نواحی فقط به تعداد 3743 نفر به مجموع جمعیت انها افزوده شده است. لیکن مهمترین یافته محققین در پژوهش حاضر بر این محور استوار است که روستاهای ساحلی هم همانند اغلب روستاهای مستقر در پهنه سرزمین گیلان به دلایل گوناگون که عمده ترین آنها مسائل اقتصادی و معیشتی می باشد، جاذب جمعیت بومی نبوده اند.