مطالعه گردشگری روستایی با استفاده از تئوری بنیانی (مطالعه موردی: روستای زیویه سقز)

روستاها به منزله فضای حیاتی تعداد بسیاری از انسان ها به ویژه در جوامع در حال توسعه که با انبوهی از مشکلات، محدودیتها و کمبود منابع و سرمایه روبر هستند، به منظور جوابگویی به تامین نیازها و همچنین ارتقای سطح و کیفیت زندگی، اشتغال و بهبود وضعیت اقتصادی – اجتماعی ساکنان این سکونت گاهها در گذر زمان نیازمند رشد و توسعه هستند. از آنجا که فقیرترین روستانشینان را افراد بدون زمین کشاورزی یا با زمین کشت اندک، تشکیل می دهند، می توان با تنوع بخشی به فعالیت های غیرکشاورزی در این سکونت گاههای انسانی موجبات اشتغال زایی، کاهش فقر و ایجاد رفاه اجتماعی نسبی را در این کانونهای کوچک جمعیتی فراهم آورد. از این رو، برنامه ریزان برای رسیدن به توسعه پایدار روستاها، تدابیر و راهکارهای گوناگونی اندیشیده اند که در این بین می توان از بسط و توسعه صنعت گردشگری در روستاها به عنوان فعالیتی انسانی – اقتصادی یاد کرد. گردشگری روستایی بخشی از بازار گردشگری و منبعی برای اشتغال و درآمد بوده و می توان آن را ابزار مهمی برای توسعه اقتصادی – اجتماعی و اکولوژیکی جوامع روستایی قلمداد کرد. از این رو هدف پژوهش حاضر مطالعه گردشگری روستایی با روش تئوری بنیانی است. در پژوهش حاضر سعی شده به مطالعه وضعیت گردشگری روستایی در روستای تاریخی زیویه از توابع شهرستان سقز در استان کردستان پرداخته شود. این پژوهش با روش تئوری بنیانی که از روش های کیفی می باشد صورت گرفته است. جامعه مورد پژوهش اهالی روستای مذکور بود و اطلاعات در این روش از طریق مصاحبه عمیق، مشاهده مستقیم، تهیه عکس و فیلم، اسناد و مدارک کتابخانه ای و اینترنتی گردآوری شده است. نتایج پژوهش نشان داد که عدم امکانات زیربنایی و رفاهی، مسائل بهداشت و سلامت، عدم حمایت و توجه کافی دولت، عدم اطلاع رسانی صحیح از جمله مشکلات گردشگری ناشی از عملکرد دولت و مسائل روانشناختی و عدم مشارکت مردم، از جمله مشکلات گردشگری ناشی از کنش خود مردم روستا به عنوان مشکلات و مسائل منطقه ای و اقلیمی مسطح بوده و از طرفی تاثیرات زندگی مدرن، از جمله محدودیت هایی هستند که مانع توسعه گردشگری روستایی در روستای زیویه می باشند.