تعامل انسان و محیط بر مبنای دستور زبان طراحی شهری؛ مورد پژوهی خیابان مظفر تهران

دانش زبانشناسی، اگرچه خارج از حوزه دانش شهر می باشد، اما می توان در رویکردی میان رشته ای از ظرفیتهای آن در جهت شناسایی قواعد تعامل پایدار میان انسان و محیط بهره جست. در سال های اخیر پژوهش های فراوانی در رابطه با زبان محیط انجام شده است و نتایج حاصل شده نشان می دهد که زبان محیط نیز همچون دانش ، زبان و بیان عمومی زبانشناسی دارای ابعاد نحوی، معنایی و ارتباطی است ودر قالب قواعد دیالکتیکی زبان چون تعریف می گردد. دستور زبان طراحی شهری، درزمانی و هم زمانی و همنشینی و جانشینی ، دال و مدلول استخراج نظام های ذکر شده در محیط ساخته شده می باشد. در سال های اخیر، در شهر تهران اقداماتی در جهت برقراری تعامل بین انسان و محیط از طرق مختلف نظیر ایجاد مراکز و محورهای پیاده، طراحی بوستان ها و فضاهای عمومی و... انجام شده است. یکی از نمونه اقدامات ذکر شده پیاده سازی محور خیابان مظفر می باشد. در پژوهش حاضر بر مبنای دستور زبان طراحی شهری، ایجاد تعامل بین انسان و محیط در محور خیابان مظفر مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش حاضر از نقطه نظر هدف، کاربردی و از نقطه نظر روش، علی و همبستگی است. روش تحقیق حاضر بر مبنای تحلیل الگوی زبانی نوام چامسکی بر مبنای تجزیه زبان به ژرف ساخت ها، روساخت ها و گشتارهای زبانی است. بر این مبنا با استفاده از روش پرسشنامه و بر مبنای تحلیل رگرسیونی میزان اهمیت هر کدام از اجزاء ساخت زبان از منظر عابران خیابان مشخص گردیده و بر مبنای آن، نقاط عطف ایجاد تعامل پایدار میان انسان و محیط از طریق دستور زبان طراحی شهری شناسایی گردیده است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد، نقاط مکث و توقفگاه ها در طول محور خیابان مظفر، بیشترین میزان اهمیت را در بعد ارتباطی دستور زبان طراحی آن محور دارا می باشد.