مدلسازی تخصیص بهینه فضاهای اختصاصی واحدهای مسکونی درساختمان های بلندمرتبه

هدف اساسی برنامه ریزی تقلیل میزان خطاهای حاصل ازتصمیم گیریهای مبتنی برنظرات شخصی و درنتیجه بهبود فرایندها و افزایش رضایتمندی مشتریان است درپروژه های ساختمانی باتوجه به اهمیت مشتریان به عنوان ذینفعان و سرمایه گذاران اصلی ازیک سو و لزوم سودآوری شرکت های ساختمانی دریک بازه زمانی محدودمشتری مداری اهمیت بسزایی پیدا می کند یکی ازمشکلاتی که شرکت های ساختمانی بلندمرتبه ساز دردوره بهره برداری با آن مواجه میشوند نارضایتی مشتریان ازفضاهای اختصاصی تخصیص یافته به اپارتمان های آنها ازجمله فاصله زیاد موجود بین پارکینگ و انباری های تخصیص یافته است این مشکل ازآنجا نشات میگیرد که دربسیاری ازشرکت ها تخصیص درحال حاضر به روش سنتی و مبتنی برتجربیات و استدلال ذهنی نیروی انسانی میباشد و استفاده ازآن سبب ایجادنارضایتی میشود و قابلیت تعمیم پذیری و انطباق با دلایل ریاضی را ندارد دراین مقاله به منظور حل این مشکل یک مدل ریاضی ارایه شدها ست که قابلیت بهبود تصمیم گیری های فردی و تخصیص بهینه فضاهای اختصاصی را فراهم می اورد