حفاظت، احیاء و توسعه رویشگاه های مانگرو استان هرمزگان

رویشگاه های نانگرو از اکوسیستم های مناطق حاره اند و در کانون توجه سه معاهده زیست محیطی جهان یعنی کنوانسیون تالاب ها، تنوع زیستی و میراث های جهانی قرار دارند. ضرورت برنامه ریزی و مدیریت در بوم سازگان ساحلی- دریایی به مراتب بیش از مناطق خشکی است، زیرا بوم سازگان ساحلی و به ویژه بوم سازگان جنگل های مانگرو به سبب موقعیت ویژه اکولوژیک و غنای زیستی بالا آسیب پذیری و حساسیت بیشتری دارند. آگاهی از چنین اهمیتی سبب شده است تلاش روزافزونی در اقصی نقاط جهان برای حفاظت و احیاء این بوم سازگان جنگل های مانگرو به کار بسته شود. احیاء بوم سازگان جنگل های مانگرو شیوه ای متداول در مناطقی است که دست خوردگی های اکوسیستم هنوز به مرحله ای نرسیده است که امکان بازگشت اجتماعات زیستی تخریب شده، ممکن نباشد و اغلب با روش هایی چون قرق و منع بهره برداری از زیستگاه و با انجام دخالت های پرورشی محدود همون کمک به تجدید حیات طبیعی صورت می گیرد. حفاظت درجا یکی از شیوه های حفاظتی است و همیشه بهترین و مؤثرترین گزینه با کمترین ریسک شکست است. این رویش های ساحلی در این شیوه اغلب در قالب طبقات مناطق تحت حافظت معرفی می شوند. حفاظت بیرونی گزینه دیگری از حفاظت است که اخیراً بسیار مورد توجه قرار گرفته است و با هدف حمایت از اجتماعات طبیعی و ایجاد یک ضربه گیر زیستی و بستری برای بهره مندی از خدمات مصرفی و غیرمصرفی این بوم سازگان ساحلی به انجام می رسد. آنچه در این مطالعه مد نظر قرار دارد معرفی روش های احیاء و حفاظت پیرامون رویشگاه های مانگرو استان هرمزگان به منظور حمایت از رویش های طبیعی و بسط خدمات بوم شناختی وابسته به آن و روش های کاشت درختان مانگرو در استان می باشد.