اثر املاح شیمیایی بر دوام بتن در کانال های آبیاری مطالعه موردی :کانال آبیاری ولکس رشت

با توجه به شرایط آب و هوایی و محیطى مناطق مختلف ایران و مساعد بودن زمین هاى زراعى، رشد و توسعه صنعت کشاورزى باید از الویت هاى اصلى دولت ها باشد. در این راستا نحوه آبیارى و زهکشى از معیار هاى اولیه توسعه این بخش خواهد بود. یکى از راه هاى صحیح آبیارى و زهکشى، پوشش بتنى کانال هاى ابرسانی مى باشد که براى نگهدارى آن در دراز مدت ، شنا سایى اثرات مواد شیمیایى موجود در آب و خاک بر مقاومت و دوام بتن ضروریست. چند سالى است که مسأله دوام بتن در محیط هاى مختلف مورد توجه قرار گرفته است. مشاهده خرابى هایی با عوامل فیزیکی و شیمیایى در بتن ها در اکثر نقاط جهان و با شدتى بیشتر در کشور هاى در حال توسعه ، مهندسان را به سمت طرح بتن هایی با ویژگی خاص و با دوام لازم سوق داده است؛ به این صورت که همواره قبل از طرح اختلاط نهایی بتن ، ابتدا باید آزمایشاتى در محیط هاى مختلف بر روى بتن صورت گیرد تا بهترین طرح جهت کاربرد، انتخاب گردد، هر چند که این عمل هزینه اولیه بیشترى دارد ولى مى توان جلوى هزینه هاى خیلى بیشتر را در زمان نگهدارى سازه گرفت؛ همانطور که در کانال آبیارى ولکس شاهد تعویض دوباره روکش بتنى بوده ایم. به همین منظور در پژوهش حاضر براى بررسى دوام بتن در شبکه هاى آبیارى، نمونه هاى بتنى از سه نوع دانه بندى مختلف و با سه تیپ سیمان یک ، دو و پنج استفاده شد. نمونه ها پس از ساخت به مدت 7، 28 و 90 روزه در سه محیط آب معمولى، آب حاوی 5 درصد سولفات و محیط واقعى (کانال آبیارى ولکس رشت) نگهدارى شده و پس از بیرون آوردن از آب به منظور بررسى دوام بتن آزمایشاتى از قبیل مقاومت فشاری (7 و 28) و درصد جذب آب بتن( 90 روزه) بروى هریک از آنها صورت پذیرفت. که در نهایت بهینه ترین طرح اختلاط جهت ساخت بتنى با دوام معرفى گردید