ارائه مدل پنج محوری دراستراتژی توسعه پایدار

در سی سال اخیر توجه به مبانی توسعه پایدار، کشورهای پیشرو را به جایگاه های متفاوت و بهتر از آنچه پیش از آن در دستورکار داشتند رسانید. این پیشرفتها کشورهای درحال توسعه را که هنوز الگوهای گذشته را در توسعه که عمدتا وارداتی بودند درحال اجرا داشتند، بر آن داشت تا روشهای خود را با این الگوهای جدید سازگار سازند. لیکن به نظر می رسد گرته برداری و تبعیت از این مدلها چون مدلهای پیشین توسعه، نیز در آینده ای نزدیک نوید دهنده مسائل و مشکلات جدیدی در این کشورها باشد. این مقاله با این فرضیه که مدل سه محوره توسعه پایدار با محورهای سه گانه اقتصاد، محیط زیست و اجتماع، نمی تواند مسیر قابل اطمینانی را برای توسعه در بسیاری از کشورهای درحال توسعه و بخصوص ایران در اختیار گذارد و با هدف تولید مدلی هماهنگ با شرایط فرهنگی و سیاسی این کشورها به نگارش درآمده است. در ابتدا با بررسی و تحلیل تعاریف و مبانی مختلف و متناقض و ناکارامدی که از مدل های توسعه رفته است ضمن بیان دلائل مشکلات محورهای سه گانه توسعه پایدار، مدلی که حامل و ضامن توجهات فرهنگی و سیاسی بوده و بتواند کارامدی بیشتری را در فرایند توسعه این کشورها از خود بروز دهد، معرفی می شود. به اعتبار این نظر عوامل فرهنگی و سیاسی دراین کشورها آنچنان تاثیری بر فرایند توسعه دارند که به عنوان زیربنا می توانند دو محور کامل کننده محورهای سه گانه توسعه غربی باشند و بدون توجه به این جنبه ها هرگونه برنامه ریزی پایدار در این کشورها میسر نخواهد بود