هماهنگی و سازگاری ارتباط نظام آموزش عالی کشاورزی با بازار کار در ایران

یکی ازپایه های مهم توسعه پایدار،تربیت نیروی انسانی کارآمد است که برای کشور های درحال توسعه ای چون ایران،ضرورتی حیاتی به شمار می رود. تحولات اقتصادی- اجتماعی متعددی که درجوامع بشری به دلیل وقوع تغییرات سریع تکنولوژی وعملی درحال شکل گیری است، تجدید نظر و بازنگری اهداف آموزش عالی،محتوای برنامه های درسی و شیوه های آموزشی جهت هماهنگی با بازار کار را ضروری ساخته است. ازآنجا که افزایش رابطه بین دانشگاه وبازارکار،ازمهم ترین راهکارهابرای رفع معضل بیکاری دانش آموختگان دانشگاهی درجهان می باشد،هدف این مطالعه بررسی،میزان هماهنگی وسازگاری ارتباط نظام آموزش عالی کشاورزی بابازارکار وتعیین چالش ها وموانع ارتباط بین این دوبخش وارائه راه کارهای مناسب می باشد .این مقاله توصیفی که به روش مطالعه کتابخانه ای انجام شده است،به بررسی ،تاثیر آموزش عالی درتوسعه ملی وتشکیل سرمایه انسانی،ضرورت توجه به اشتغال زایی در آموزش عالی،مهارت های موردنیازبازارکار، بازارکارمتغیر،آموزش عالی وبیکاری دانش آموختگان،بهبودرابطه نظام آموزش عالی کشاورزی و بازارکارمی پردازد.براساس شرایط موجود آموزش عالی کشاورزی،نتیجه گرفته شده که برنامه های درسی و روش های تدریس معمولا متناسب بانیاز های جامعه وبطور کلی بازارکار نیست وعدم تناسب بین فرایندها ومواد آموزشی رشته های تحصیلی موجوددردانشگاه ها،بامهارت هاوتوانایی های مورد نیاز بازارکار،موجب عدم توفیق فارغ التحصیلان درکاریابی واشتغال می باشد.درصورتی که شکاف وفاصله موجودبین این دو بخش کاهش یابد وطرفین بایکدیگر به تبادل تجربیات بپردازند،این موانع به تدریج برطرف می گردد.