تاثیر متقابل معماری و طراحی پایدار در جهت دستیابی به توسعه پایدار

از آن جا که پایداری در یک اکوسیستم به خصوص اکوسیستم شهری طبق اصول از پیش تعیین شده اتفاق نمی افتد، بلکه حالت پایدار و پویا در آن رخ می دهد، یا به عبارت ساده تر توسعه پایدار در یک محیط یا در یک کشور با درنظر گرفتن نیروی انسانی و منابع مالی متعلق به آن محیط یا ساختار شهری می تواند تحقق یابد، ضرورت ارزیابی این مفهوم در هر علم با حوزه تفکر و اندیشه خاص در یک قلمروی سرزمینی، امری اساسی و بایسته به نظر می رسد. از سویی دیگر، ضرورت پرداختن به این مفهوم در هر حوزه ای از گستره دانش بشری لازم است. ارزیابی مفهوم معماری، و ارتباط ان با توسعه پایدار به منزله نزدیک ترین مفهوم با محیط زیست شهری و از شاخه های اصلی محیط زیست می باشد به این ترتیب در طراحی پایدار، معمار و شهرساز باید در ابتدا ویژگی های یک مکان یا زمینه را به درستی بیابد و این پارمتر را بخشی ضروری در فرایند طراحی خود بداند و در تصمیماتش آنچه که در بطن محدوده مکانی که شامل مقیاس شهری یا محلی است، مدنظر قرار دهد. همچنین معماری پایدار، روشی در طراحی است، و به تقلیل مصرف منابع تجدیدناپذیر و بهینه سازی مصرف منابع تجدیدپذیر می پردازد، و اظهار می دارد که؛ آنچه ما برای بقا نیاز دازیم می توانیم از محیط زیست به دست آوریم. استفاده از منابع به صورت هوشمندانه و با درنظر گرفتن کیفیت زندگی نسل های آینده، اینگونه دید به جهان را نیز تعریف می نماید. در عین حال لازم است تا در این فرایند مدخلاتی در حوزه برنامه ریزی و معماری و طراحی فعلی ایران برای تطبیق دادن با مولفه های زیست محیطی، شرایط فرهنگی و اجتماعی مورد توجه شایسته قرار گیرد. با درک خطرات زیست محیطی، واقعی یا احتمالی، که کیفیت زندگی را تهدید می کنند، جنبش های زیست محیطی تقریبا در تمام بخش های کشورهای صنعتی، از جمله تجارت، تولید، حمل و نقل، کشاورزی و معماری دست به کار شده اند. محققان بر روی روش های تحلیل هزینه واقعی فعالیت اقتصادی در کل چرخه حیات آن مشغول به کار شده اند. این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی پایداری و توسعه پایدار، در مورد طراحی پایدار در معماری و تاثیر معماری در پایداری بپردازد.