اهمیت منظرسازی با گونه های بومی در مناطق خشک و نیمه خشک

با توجه به اهمیت منابع طبیعی و همچنین موقعیت های اقلیم کشور ایران که سطح وسیعی از ان را مناطق خشک اشغال کرده می توان به اهمیت جنگلکاری در کشور پی برد. با وجود نامناسب بودن شرایط زیست برای انسان و غالب جانوران و گیاهان گ ونه های گیاهی خاصی در این مناطق می روید ک هم از لحاظ سازگاری و بوم شناختی و هم از لاظ دارویی، منظر سازی، درامدزایی و موارد استفاده دیگر قابل توجه هستند. مطالعه این گیاهان با هدف شناسایی تولید و پرورش حفظ گونه های بومی کمیاب و غیربومی سازگار دارویی و اقتصادی دارای اهمیت فراوان است. در سالهای اخیر اصطلاحات زیادی درزمینه ی طراحی محیط و منظر و مدیریت آن با صرفه ی آبی شکل گرفته اند که روی اصولی مانند استفاده از گیاهان بومی و سازگار، بکارگیری روشهای آبیاری بهینه و دیگر راه و روشهای صرفه جویی در آب تأکید داشته اند. یکی از اولین دیدگاه های مفهومی ای که برای رسمیت دادن به این اصول و مبانی بوجود آمد منظر سازی ک م نیاز به آب یا همان زیسکیپنگ است. اینتحقیق از طریق روش کتابخانه ای و بر اساس مشاهدات میدانی بوده است که به بیان اهمیت منظر سازی و جنگل کاری در مناطق خشک بوم پرداخته و استفاده از گونه های بومی در این مناطق را در اولویت قرار داده است. چون گونه های بومی به طور طبیعی در یک منطقه رشد می کنند با منطقه سازگاری بیشتری داشته و از نظر اقتصادی نیز مفیدتر هستند. گیاهان بومی، منظری زیبا، مقاوم به خشکی و نیازمند و نگهداری کم ایجاد می کند. این قبیل گیاهان، نیاز به حاصلخیزی و غنی ساختن خاک نداشته و نسبت به گیاهان غیربومی به سموم کمتری برای از بین بردن آفات نیازدارند. به دلیل شرایط خاصی که مناطق خشک دارند از جمله بارندگی و رطوبت کم، تبخیر بالا و وزش بادهای شدید استفاده از گونه های بومی که به شرایط این مناطق سازگار هستند و طی سالیان دراز در آنجا رشد و نمو نموده اند می تواند مفید واقع شود.