تحلیل رشد جمعیت شهر تهران و نقش برنامه ریزی آمایش سرزمین در تعدیل آن

عدم توجه به شاخص های جمعیتی در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی های منطقه ای و ملی موجب عدم تناسب توان منطقه و سرزمین با جمعیت آن گشته و مشکلات بسیاری را در جهت دستیابی به توسعه متوازن در سطح ملی به وجود می آورد. شهر تهران به عنوان کلانشهر ملی ایران و پرجمعیت ترین شهر کشور به دلیل تجمع خدمات و امکانات و همچنین سرمایه گذاری های دولتی در طی چند دهه اخیر همواره به عنوان مهاجر پذیرترین شهر کشور در سرشماری ها معرفی شده است. رشد طبیعی جمعیت نیز بر این افزایش جمعیت دامن زده در نتیجه استان تهران به پرجمعیت ترین استان کشور مبدل گشته است. از آنجا که این رویه به دوقطبی شدن نظام شهری کشور ختم شده است، برنامه ریزی آمایش سرزمین با هدف توزیع مناسب ا نسان و فعالیت در فضا می تواند در توزیع یکنواخت جمعیت در واحد سرزمین نقش مفید و مؤثری ایفا کند. هدف این تحقیق که به روش توصیفی- تحلیلی ا نجام شده، آشنایی با وضعیت استان تهران از نظر رشد جمعیت و تغییرات آن طی چند دهه اخیر و همچنین اشاره به تمهیدات آمایش سرزمین در تعدیل آن می باشد. نتیجه حاصل از این تحقیق بیانگر آن است که رشد جمعیت استان تهران در طی چند دهه اخیر به صورت نامتوازن و همراه با حفظ برتری نسبت به سایر استان ها می باشد و برنامه ریزی آمایش سرزمین به عنوان بالادست ترین سند توسعه کشور از طریق ا صول مصوب خود توانایی رفع این نابرابری را داراست.