مقایسه فرسایش پذیری و مقاومت خاک دانه ای و خاک رس واگرای تثبیت شده با پلی وینیل استات

فرسایش داخلی، در سدهای خاکی به عنوان دومین عامل اصلی تخریب سد های خاکی پس از سرریز آب، از تاج سدها محسوب می شود و با توجهب ه حجم عظیم آب ذخیره شده در پشت سد ها هر گونه تخریب یا گسیختگی در سد ها منجر به عوارض مخربی چه از نظر جانی و چه از نظر مالی می شود در راستای کنترل فرسایش داخلی و اصلاح خاک های مستعد فرسایش نکته حائز اهمیت استفاده از تثبیت کننده های مدرن و ایمن به جای تثبیت کننده های سنتی و مضر می باشد در این پژوهش از ماده پلیمری پلی وینیل استات جهت اصلاح فرسایش پذیری خاک دانه ای ماسه رس دار کائولینیتی و خاک واگرا استفاده شده است. بدین منظور خاک های به صورت مجزا و سپس ترکیب با درصد های مختلفی پلی وینیل استات، در هد های مختلف مورد آزمایش فرسایش قرار گرفتند نتایج نشان داد که فرسایش پذیری خاک واگرا و ماسه رس دار کائولینیتی بشدت سریع می باشد که با افزودن حتی 1% پلی وینیل استات به آنها و گذشت زمان، ضریب فرسایش آنها به شکل قابل مشاهده ای کاهش داده و در گرادیان هیدرولیکی 100 میلی متر و در نمونه خاک واگرا از 0/01 به 0/000042 و در نمونه ماسه رس دار کائولینیتی از 0/011 به 0/000051 تقلیل می دهد همچنین افزودن پلی وینیل استات به خاک واگرا و ماسه رس دار کائولینیتی باعث افزایش مقاومت فشاری آنها می گردد به گونه ای که در نمونه 28 روزه مقاومت خاک واگرا را از 443 کیلوپاسکال به 708 کیلوپاسکال می رساند و این در حالی است که مقاومت ماسه رس دار کائولینیتی در نمونه 28 روزه را از 179 کیلوپاسکال به 206 کیلوپاسکال می رساند.