بررسی نقش فضای کنترل نشده یا حائل درمعماری بومی مسکن همدان

با توجه به تعاریف و اصول معماری پایدار، بی شک معماری بومی ایران را میتوان یکی از نسلهای معماری پایدار برشمرد. چرا که این معماری با بهرهگیری از شرایط طبیعی باد، آب، آفتاب، زمین وگیاه در ساختمان علاوه بر دستیابی به شرایط آسایش، توانسته استنقش بسیار مهمی در صرفه جویی مصرف سوخت و انرژی و حفاظت از محیط زیست داشته باشد. با بررسی و نگاهی دقیق به معماری بومیایران، میتوان شیوهها و راهکارهایی که حاصل تجارب به دست آمده گذشتگان در اقلیم های گوناگون میباشد را مشاهده نمود. بنابراین یکی از روشهای مؤثر برای رسیدن به اصول راهبردی طراحی اقلیمی،کشف تمهیدات اقلیمی موجود در الگوی بومی و سنتی است. که با بررسی نمونههای معماری بومی قابل شناسایی میباشد. از جمله این روشها و الگوها استفاده از فضای حایل جهت ذخیره انرژی حرارتی وعایق بندی فضاهای داخلی در اقلیم سرد است. هدف از ارائه این مقاله، معرفی و شناخت فضاهای کنترل نشده یا حائل و نحوه استفاده از این گونه فضاها در طراحی، جهت کاهش تبادل حرارتیدرساختمان میباشد که با بررسی مسکن بومی همدان به عنوان نمونه موردی انجام میشود. همچنین در این مقاله، شیوه کتابخانهای و میدانی برای بررسی مطالب انتخاب شده و امید است نتایج به دستآمده، راهگشای طراحی مسکن همساز با اقلیم و به تبع از آن، معماری پایدار باشد.