حیاط مرکزی، کهن الگویی اقلیمی در معماری ایران

ساختمانهای سنتی بهآن دلیل که از مصالح و تکنولوژی زمان خودبهطور زیرکانهای استفاده میکردند، موضوعهای ارزشمندی جهت مطالعهی معماریاند. اجزا و عناصر این بناها بهگونهای عمل میکردند کهآسایش انسانی را در محیطهایی خشن بهمقدار قابل توجهی تامین میکردند. مقاله حاضر با هدف شناخت دقیق راهکارهای اقلیمی در ساخت معماری سنتی در منطقه گرم وخشک ایران و دستیابی به دانش پنهان موجود درآن، بهتحلیل فضایی اقلیمی بهنام حیاطمرکزی میپردازد. تاثیر حیاط در ایجاد سرمایش درون خود و فضاهای اطرافش در شرایطی بررسی میگردد که هیچ انرژی تجدیدپذیری برای آن مصرف نمیشود. پژوهشیحاضر درپی تقلید ظاهری از شکلنبوده بلکه پیگیر قوانینحرارتی بهکاررفته در فضای حیاطسنتی و اثبات مفهوم اقلیمی ساخت آناست. نتایج این کنکاشها در مصالح و شیوههای اجرای بناهای آتی با تکیهبر مصرف انرژی و نیز در جهت برآورده ساختن نیازهای فرهنگی معاصر قابل استفاده است.