تحلیل رویکردتعاملی جهانی - منطقه ای وراهکارهای تحقق آن درمعماری معاصرایران

منطقه گرایی، دیدگاهی تحلیلی و انتقادی است که بر حفظ ویژگی ها و خصوصیات خاص مکان تأکید داشته، تلاش می کند تا با بی مکانی و نبود معنا در معماری مقابله نماید. جهانی سازی فرایندی پیچیده و چند وجهی است که فشردگی فزاینده زمان و مکان، افزایش آگاهی جهانی، تقویت و سرعت بخشی تعاملات بین فرهنگی را سبب شده است. مقاله پیش روی می کوشد تا از رهگذر بررسی و نقد آثار شاخص معماران معاصر ایران در مواجهه با پدیده های مذکور، به تحلیل رویکرد تعاملی جهانی-منطقه ای و ارائه راهکارهای عملی در راستای برقراری تعاملی سازنده، همت گمارد. روش تحقیق در این نوشتار بر مبنای روش تحلیل محتوا و مورد پژوهی است. نتایج مطالعات و بررسی نمونه هایی شاخص از چهار دوره معماری معاصر ایران در قالب جدول مؤلفه های تعامل جهانی منطقه ای در حوزه های کالبدی، معنایی و بوم شناختی، نشان از آن دارد که در دهه های اخیر، رویکردی تعاملی رو به فزونی گرفته و نوعی همزیستی جهانی-منطقه ای در معماری معاصر ایران در حال شکل گیری است که ضمن دارا بودن روح زمان، شاخصه های منطقه ای را نیز به همراه دارد. حضوری پویا و ایفای نقش مؤلف گونه معماران معاصر در این تعامل دوسویه، الزاماتی را به دنبال دارد، نظیر: درک شرایط تکثر گرای کنونی، درک دیگری و برقرای تعامل و گفتگو، تأکید بر نقش اندیشه، تولید و خلاقیت، پرداختن به پژوهش بدون تعصب و خود شیفتگی، درک صحیح مفاهیم هویت و مکان، بازخوانی گذشته و شناسایی شاخصه های هویت بخش معماری مناطق مختلف ایران