اثر میکوریز Glomus mosseae و Glomus intraradices و اسید سالیسیلیک بر پراکسیداسیون غشا و محتوای یونی ریحان سبز (Ocimum basilicum L.) تحت تنش شوری

تنش شوری از عوامل محدود کننده در تولیدات کشاورزی است . تحقیقات گسترده ای برای به حدائقل رساندن اثرات مضر این تنش در گیاهان صورت گرفته است. بسیاری ازتحقیقات نشان داده اند که تلقیح گیاهان با قارچ های میکوریزی و استفاده از اسید سالیسیلیک مقامورد بررسی و مقایسه قرار گرفت . نتایج نشانومت بسیاری از گیاهان را نسبت به شوری افزایش می دهند . در این مطالعه تاثیر قارچ های میکوریزی Glomus mosseae و Glomus intraradices واسید سالیسیلیبک (0/2 میلی مولار) برمقاومت گیاه ریحان سبز نسبت به شوری ناشی از کلرید سدیم (75 و 150 میلی مولار) داد که شوری باعث کاهش میزان آغشتگی میکوریزی ریشه ، افزایش مقدار مالون دآلدئید، سایر آلدئیدها و میزان سد یم اندم هوایی و ریشه درگیاه ریحان شد، که نشاندهنده آسیب ناشی از تنش شوری و فعال شدن مکانیسم دفاعی در این شرایط است . در پیش تیمار گیاهان با سالیسیلیک اسید و در تلقیح گیاهان با قارچ های میکوریزی مقدار پراکسیداسیون لیپید کاهش و پتاسیم اندام هوایی افزایش یافت . در مجموع اثر تلقیح گیاهان با قارچ میکوریزی بر افزایش میزان پتاسیم ریشه و اندام هوایی و کاهش سدیم اندم هوایی نسبت به گیاهان پیش تیمار شده با سالیسیلیک اسید شدیدتر بود . از طرف دیگر تاثیر اسید سالیسیلیک بر کاهش پتاسیم ریشه نسبت به گیاهان تلقیح شده با میکوریز شدیدتر بود . با توجه به این نتایج می توان نتیجه گرفت که اثر تلقیح گیاهان با میکوریز نسبت به اسید سالیسیلیک باعث ایجاد مقاومت بهتری درگیاه ریحان نسبت به تنش شوری می گردد