معماری بومی معاصر در روند جهانی شدن

روند شتابان جهانی شدن معماری بومی را در خطر اضمحلال قرار داده است.معماری بومی که با انتخاب و بکارگیری مقدورات سرزمینی احداث می گرددبا حداقل دخل و تصرف در محیط و حداقل مصرف انرژی چه در زمان ساخت و چه در زمان بهره برداری، همسازی با طبیعت را در سرشت خود داشته است. عدم استفاده صحیح از فناوری های نوین، این ساخت و سازهای انسانی راکه جوابگوی کلیه مسائل زیست محیطی است دچار مشکل کرده. گستردگی معماریبومی در پهنه جهانی بیانگر ژرفای مسئله در مورد از دست رفتن ارزش های پایدار حاصل از تجارب دیرینه ی انسان می باشد.از نیمه دوم قرن بیستم با بروز مشکلات ناشی از تخریب محیط زیست، برخی متفکرین درصدد جبران زیان های وارده برمی آیند و به کاوش در معماری بومی مناطق مختلف می پردازند. حاصل این تلاش به جریان افتادن نهضت هایی همچون معماری های همساز با اقلیم، معماری سبز و معماری پایدار است که در تلاش بر ای کاهش مصرف انرژی و کاستن از دخل و تصرف در طبیعت هستند. این نوشتار درصدد یافتن حلقه ی مفقوده در رابطه ی سه گانه ی بینانسان، جهانی شدن و بوم آوری می باشد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی با اتکاء بر منابع مکتوب، سر فصل انشاء مقاله حاضر است که متن تنظیم شده حاصل آن می باشد. در نهایت تحلیل های – به عمل آمده منجر به استخراج نتایجی گردیده که اجمال آن عبارت است از: در روند جهانی شدن، کاربرد فناوری های نوین جهانی در معماری بومی معاصر می تواند یاری رسان رابطه پایدار انسان و محیط زیست شود. این تعامل پایدار با استحالهی دستاوردهای نوین حاصل از جهانی شدن در ساختارهای باارزش بومی، ارتقاء این گونه از معماری را به ارمغان خواهد آورد. آنچه رویکرد استحاله را حائز اهمیت می کند، استفاده ی ابزارگونه ی تکنولوژی های پیشرفته جهت ادامه ی روند تکامل و معاصرسازی معماری بومی است