ضرورت تجدیدنظر در منابع انرژی و جایگزینی انرژیهای نو در معماری ورابطه آن با محیط زیست

این مقاله درصدد بررسی ضرورت تجدیدنظر در منابع انرژی و جایگزینی انرژیهای نو در معماری و استفاده از آنها در معماری به منظور دستیابی به پایداری،کاهش آلودگیهای زیست محیطی و بهینه سازی مصرف انرژی میباشد. رشد علم و صنعت و فنآوری در جهان امروز، روشهای مختلف استفاده از انرژی را که در دوران قبل از انقلاب صنعتی معمول بود دگرگون کرده و شناخت منابع انرژیهای جدید تحولی عظیم در توسعه صنعتی و تکامل اجتماعی بشر بوجود آورد.افزایش روزافزون جمعیت جهان و استفاده گسترده از منابع انرژی فسیلی ضمن ایجاد مواد آلاینده هوا و مشکلات زیست محیطی بیشمار، کاهش سریع این منابع رامنجر گردیده است، این امر اندیشمندان را بدان واداشته تا حد امکان، وابستگی بخش خانگی و تجاری را به مصرف انرژی کاهش دهند. لذا گرایش به استفاده ازمنابع انرژی تجدیدپذیر به دلایلی همچون قیمت کمتر، در دسترس بودن و آلودگی کمتر، مورد توجه ویژه میباشد. ایران با داشتن منابع بسیار غنی در زمینههای انرژیهای تجدیدپذیر، مستعد بکارگیری بهینه اینگونه انرژیها بوده و در برنامهریزیها و سیاستگذاریهای انرژی کشور، بایستی جایگاه ویژهای را برای آن اختصاص داد . نتایج حاصل از پژوهش، بیانگر آن است که با سود جستن از انرژیهای طبیعی، پاک و ساختوساز هماهنگ با طبیعت و بهرهگیری صحیح از منابع و عواملاقلیمی میتوان وابستگی بخش خانگی و تجاری را به مصرف انرژی کاهش داده و از آلودگی محیط زیست جلوگیری کرد. بنابراین در کلیهی مراحل شکلگیری یکساختمان باید مسئلهی صرفهجویی انرژی و بهینهسازی آن و همچنین استفاده از انرژیهای پاک نظیر انرژی خورشیدی، باد، آب، بیوماس و ... را چه در طراحی، چه درساخت و چه در نگهداری مورد توجه قرار داد، زیرا تنها در این صورت است که میتوان ساختمانهایی با کیفیت بالا و کم مصرف از نظر انرژی داشت که علاوه بر ایجاد آسایش فیزیولوژیکی برای انسان، موجبات آسایش روانی او را نیز فراهم سازد. در این مقاله ابتدا مقایسهای بین منابع انرژی تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر صورت گرفته و مزایا و مشکلات آنها بررسی گردیده است، آنگاه منابع انرژی تجدیدپذیر ) انرژی خورشیدی، باد، زمینگرمایی و ... (، خصوصیات و ویژگیهای آنها بحث گردیده، سپس به بررسی کاربرد انرژیهای تجدیدپذیر در معماری و تأثیر آن بر محیط زیست پرداخته است