تاثیر روانی احیاء بافتهای تاریخی در راستای توسعه شهرسازی آتی با بررسی نقش عناصر تاریخی در راستای توسعه محله عودلاجان تهران

ایران کشوری است با پیشینه اصیل و تاریخی، درجای جای این سرزمین کهن، آثاری با هویت ملی و تاریخی یافت می شوند که مورد بیتوجهی یا کم توجهی واقع شده اند. با تاکید براین اصل که این بناها جزیی از فرهنگ و هویت این مرزوبوم به شمار می آیند، و در نظرگرفتن این مهم که ایران کشوری رو به رشد و توسعه است، باید همزمان با پیشرفت در پروژه های عمرانی در طراحی ها و توسعه جدیدشهری توجه ویژه ای به این عناصر مهم و جایگاه خاص آنها در زندگی داشته باشیم، به نحوی که به این میراث گرانقدرکه نشان تمدن دیرینه ایران زمین می باشد آسیبی وارد نشود ، حتی در برخی از موارد نیز می توان این آثار ارزشمند را مورد الگوبرداری در پدیده توسعهپایدار شهری قرار دهیم. با حفظ این آثار ملی ، که خود از عوامل هویتی و پیوندی میان ما و نیاکان ما می باشند می توان باعث ایجاد تعلقخاطر حال و آیندگان به ابنیه های تاریخی شویم. مکان های عمومی که با تاریخ و فرهنگ شهر عجین شده اند، ارتباط مستقیم با ذهن و تعلق خاطر افراد برقرار می نمایند . حال در این مقاله سعی بر آن است، با بهره گیری از روش تحلیلی- کتابخانه ای به بررسی اهمیت جایگاه عناصر تاریخی با ارزش درراستای شهرسازی با هویت که پاسخی به نیازهای معنوی و روحی انسان می باشد ،بپردازیم