سنجش میزان توسعه یافتگی مناطق روستایی استان بوشهر

روستاها بعنوان بستر پیدایش و تکامل حیات بشری، کلید پیشرفت کشورها محسوب می شوند تا جایی که ساکنان حوزه های روستایی نقش انکار ناپذیری را در تحقق توسعه سرزمینی ایفا می نمایند. در همین راستا بهره جستن از روش های کمی در جهت سطح بندی و سازماندهی فضایی- مکانی سکونتگاه های روستایی، ضمن کمک به شناخت میزان نابرابری و شناسایی نقاط محروم، موجب برنامه ریزی و کاهش شکاف های درون منطقه ای و نیل به توسعه متعادل می گردد. بر همین اساس با توجه به کارایی آنالیز تاکسونومی عددی در درجه بندی، مقایسه و تعیین درجه برخورداری فعالیت های متعدد، پژوهش حاضر با هدف بررسی تحلیل درجه توسعه یافتگی مناطق روستایی استان بوشهر، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی- اقتصادی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص ارتباطی، بهداشتی و زیربنایی برای 9 شهرستان با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و نرم افزارهای ExcelوSpss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، به انجام رساند. ارزیابی سطح توسعه یافتگی مناطق مورد پژوهش حاکی از آنست که توزیع ناعادلانه خدمات و امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان بوشهر گردیده است. بطوری که شهرستان تنگستان با 40/0 توسعه یافته ترین مناطق روستایی و شهرستان دیلم با 87/0 و دیر با 83/0 کمترین میزان توسعه را در بین مناطق روستایی استان بوشهر به خود اختصاص داده اند. نتایج همچنین نشان می دهد مناطق روستایی شهرستان های دشتی و جم دارای توسعه متوسط و شهرستان بوشهر محروم محسوب می گردند.