نقش فناوری به عنوان مکمل مصالح سبز در توسعه ی پایدار (نمونه موردی : چوب در اقلیم تبرستان)

عصر حاضر بستر بروز مشکلات بسیاری است که به دلیل عدم تطابق معماری و اقلیم به وجود آمده است. در پاسخ به شرایط موجود،پایداری مصالح به عنوان یکی از عناصر توسعه ی پایدار مورد توجه قرار گرفته است. در این میان توجه به منشأ مصالح، ظرفیت حرارتی وتجدید پذیربودن آن در انتخاب مصالح توسط طراح نقش بسزایی دارد. چوب با داشتن خواصی نظیر سبک بودن،مقاومت بالا،ظرفیتحرارتی پایین ودر دسترس بودن آن در منطقه ی تبرستان از دیرباز به عنوان یکی از اصلی ترین مصالح در بناهای بومی مازندران به شمارمی رفته است. نوشتار حاضر در روند تبیین چوب به عنوان یکی از مصالح بومی،ابتدا به نقش چوب در معماری بومی تبرستان به عنواناسکلت وبدنه ی اصلی بنا وهمچنین کاربرد الیاف گیاهی مانند «نی ولی» و «ساقه های برنج» به عنوان عناصر اصلی تشکیل دهنده ی پوشش سقف ونما،پرداخته است و با توجه به قرارگیری بیش از70% استان مازندران بر روی گسل، سعی بر معرفی راهکار های نوین استفاده ازچوب به عنوان عضو باربر ساختمان ها با بررسی اجمالی سیستم های قاب سبک چوبی وتاثیر الیاف چوب بر افزایش مقاومت بتن کرده است و درادامه عملکرد نانو چوب هاوچوب پلاستیک های پلیمری جایگزین را به عنوان مصالح کمکی در فضاهای اصلی ونماهای دو پوسته ی کاهنده انرژی مورد بررسی قرار می دهد.در پایان امید است این مقاله به عنوان دستمایه ی طراحی معماران،گامی در جهت بهبودعملکرد ساختمان های چوبی در برابر زلزله و عوامل محیطی (فرسایش و آتش)، به منظور باز گرداندن هویت معماری بومی منطقه ی تبرستان بردارد.