بررسی تطبیقی کاربرد مفاهیم پایداری در معماری- شهرسازی بومی و معاصر(ایران و قطر)

عدم توجه به مفاهیم پایداری معماری و عوامل مؤثر بر آن در ایران، پیکری فرسوده و ناپایدار از بافت شهری به جای گذاشتهاست. بیشک پیشرفت تکنولوژی ضرورتی است که نمیتوان از آن چشم پوشید، ولی این عامل نباید ارزشها را نادیدهانگارد. در همین راستا میبایست راهکارهای فراموش شده در طراحی محیطهای مسکونی پایدارگذشته شهرها، شناسایی شده و با استفاده از تکنولوژیهای موجود بهروز گردیده تا در طراحی ساختمانهای پایدار استفاده شوند. این پژوهش با هدف بهبودمعماری- شهرسازی ایران به بررسی تجربه کشورهای دیگر در زمینه ساختوساز پایدار میپردازد و در پی پاسخ به این پرسشاست که؛ آیا الگوهای معماری و شهرسازی بومی مناطق قابل استفاده در توسعه ساختوساز پایدار شهرهای جدید میباشد؟ . فرضیه تحقیق آن است که؛ براساس تحلیل مفاهیم پایداری در معماری- شهرسازی بومی و با توجه به پیشرفت تکنولوژی،امکان دست یافتن به راهکارهایی برای توسعه پایدار میباشد. در این مطالعه با تلفیق دو روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و تطبیقی، پس از مروری بر منشأ مفهوم پایداری و شناخت مفاهیم آن، به بررسی تطبیقی ویژگیهای معماری- شهرسازی بومیو معاصر ایران و قطر پرداخته شد. در ایران اقلیم گرموخشک به سبب دارا بودن شرایط حاد اقلیمی و وسعت زیاد آن و کشورقطر بدلیل همسایگی با ایران، شرایط مشابه فرهنگی و با توجه به این مهم که براساس الگوی پیشرفت قطر این کشور قصد دارد تا پایان سال 2030 ، برترین کشور آسیایی در حوزه اقتصاد و انرژی باشد ، انتخاب شده است. معرفی معماری دو منطقه با توجه به مولفههای سازنده کیفیت محیط مدل مکان پایدارکانتر صورت میگیرد و سپس معایب معماری جدید ایران با درنظر گرفتن مفاهیم پایداری بهصورت اجمالی بیان میشود. در انتها با بررسی نمونههای موفق اجرا شده خارجی، امکان بومیسازی ضوابط طراحی و ساختوساز معماری- شهرسازی پایدار استنتاج میشود