تقابل سنت و مدرنیته در منظر شهری (گذر از مفهوم باغ به پارک)

شهرها به عنوان یکی از مهمترین مکان های زیست انسان در دو قرن گذشته طبیعت و اکوسیستم را مورد تعرض قرار داده اند، در جریان مقابله با این تعارض، برنامه ریزی محیطی، توسعه فضای سبز، بهبود شرایط زیستی و توجه به ارزش های اکولوژیکی و اجتماعی از مهمترین راهبردهای قرن حاضر برای توسعه پایدار شهری به شمار می روند. آنچه که در قرن حاضر مورد توجه قرار گرفته است، در معماری ایرانی با مفهومی بسیار غنی و با عنوان باغ ایرانی سالهاست که مورد بحث در ادبیات و متون معماری و شهرسازی بوده است. متأسفانه در شهرسازی امروز ما، هر روز بیش از گذشته باغ ایرانی - به معنایی که عموم می شناسند - از محیط شهرهای ما رخت برمی بندد و این طور به نظر می رسد که پارک جای آن را گرفته است. در این مقاله سعی داریم با بیانی تحلیلی و توصیفی با استفاده از مطالعات کتابخانه ای گذری از مفهوم باغ ایرانی به پارک داشته باشیم و سپس به بیان ویژگی های باغ ایرانی و تفاوت های بارز آن با پارک (بعنوان یک عنصر شهرسازی غربی) بپردازیم که هدف از آن معرفی یکی دیگر از عناصر معماری و شهرسازی ایرانی است که در قرن های حاضر مورد تعرض شهرسازی غربی قرار گرفته است و در نهایت راهکارهایی برای زنده نگاه داشتن این عنصر پایدار شهری ایرانی در شهرسازی معاصر ارائه بدهیم.