تعیین ساختار سرمایه بهینه با استفاده از اوراق قابل تبدیل با روش برنامه ریزی پویای احتمالی در پروژه های BOT

تأمین مالی پروژه های زیربنای با روش مشارکت های عمومی و خصوصی، به دلایل ریسک و عدم قطعیت بالا، بلندمدت بودن قراردادهای، برگشت ناپذیری سرمایه گذاری ها، و وجود ذی نفعان مختلف باانگیزه ها و اهداف متفاوت همواره پیچیده و چالش برانگیز است. نحوه تأمین مالی طرح های سرمایه گذاری یکی از مسائل پیش روی سرمایه گذاران در مراحل مختلف طرح ها است. سرمایه گذاران در طرح هایی شرکت می کنند که نرخ بازده پروژه حداقل بیشتر از هزینه موزون سرمایه باشد. قراردادهای ساخت، بهره برداری و انتقال (BOT) به عنوان یکی از روش های مورد توجه بخش دولتی در واگذاری پروژه های زیرساختی می باشد. از ویژگی بارز این واگذاری ها انتقال بار تامین مالی و بخشی از ریسک های تجاری به بخش خصوصی می باشد. یکی از ابزارهای تامین مالی مورد استفاده در پروژه های BOT، ارواق قابل تبدیل به سهام می باشد. از ویژگی این نوع تامین مالی انعطاف پذیری و جذابیت برای سرمایه گذاران به جهت دارا بودن اختیار تبدیل اوراق به سهام برای مشارکت در مازاد سود می باشد. داشتن اختیار برای تبدیل اوراق به سهام در یان نوع از روش تامین مالی ساختار سرمایه را از حالت قطعی به پویا تبدیل می کند، در این مقاله، با استفاده از برنامه ریزی پویای احتمالی و روش حداقل مربعات شبیه سازی مونتکارلو ساختار سرمایه بهینه تحت شرایط عدم قطعیت برای تامین مالی از طریق اوراق قابل تبدیل بررسی می شود و الگوریتمی برای تعیین زمان بهینه تبدیل اوراق به سهام ارائه شده است. نتایج پیاده سازی مدل بر روی داده های یکی از نیروگاه های حرارتی شرکت مپنا نشان می دهد که استفاده از اوراق قابل تبدیل با نرخ مناسب هزینه موزون سرمایه را کاهش می دهد و در حالت بهینه ترکیب تامین مالی موجب افزایش ارزش فعلی خالص پروژه می شود.