باز زنده سازی بافت تاریخی با تأکید بر اصول توسعه پایدار شهری (نمونه موردی: محله فهادان یزد)

شهرها و فضاهای شهری نمادی از اندیشه ها، آداب و رسوم، روابط و تعاملاتمردم در طول سالیان متمادی است. از این روست که هرچه برقدمت شهرها و زیستگاه های انسانی افزوده می شود، ارزشمندتر می گردد. شهرهای تاریخی نیز از ارزشمندترین آثار فرهنگی در ایران معاصر به شمار می آیند. این شهرهای تاریخی، علی رغم تمامی شکوه و عظمت مثال زدنی خویش، به سبب عدم توجه و ارائه خدمات مناسب، چندی است که دچار فرسودگی و ضعف شده و در آستانه ی تهدیدهای مختلفی قرار گرفته است که منجر به تخلیه جمعیت زیادی از این بافت ها شده است. در میان شهرهای تاریخی ایران، شهر یزد و در شهر یزد محله فهادان از اهمیت بسیار ویژه ای برخوردار است. محله ای تاریخی که بخش وسیعی از بافت های فرهنگی و تاریخی آن، با صلابت و استوار تا زمان حال باقی مانده اند. فرسودگی یکی از مهمترین مسائل مربوط به بافت های تاریخی است که باعث بی سازمانی، عدم تعادل و عدم تناسب آنها می شود. این آسیب ها با تضعیف نقش فرهنگی بافت های تاریخی، علاوه بر اینکه به زدودن خاطرات جمعی و افول حیات شهری در آنها منجر شده موجب ناپایداری آنها نیز گردیده است. سیاستگذاری ها و برنامه ریزی جامع برای باززنده سازی بافت تاریخی ضمن حفاظت از میراث تاریخی- فرهنگی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای محیط زیست و فرهنگی جامعه، م وجب توسعه پایدار شهری نیز می گردد و با هدف های توسعه پایدار هماهنگی کامل دارد. به عبارت دیگر اقدامات و برنامه های حفظ و احیای بافت های تاریخی به دنبال تحقق اهداف توسعه پایدار شهری است. در این پژوهش با مطالعه منابع کتابخانه ای مربوطه و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به بررسی داده ها پرداخته و در نهایت راهکارهایی جهت باززنده سازی بافت تاریخی محله فهادان ارائه می گردد که ضمن برجسته نمودن ویژگی های دارای ارزش، اهداف توسعه پایدار را نیز در آن محقق سازد.