ضرورت توسعه ی پایدار زیست محیطی با رویکرد معماری پایدار در ایران

مقوله ی پایداری و معماری پایدار از جمله مباحثی هستند که امروزه بسیار شنیده می شوند. معماری پایدار یک سبک نیست؛ بلکه رویکردی کل گرا است که بر تعامل متقابل ساختمان و شرایط زمینه ی آن تأکید می کند. در این رابطه، کیفیت و کمیت مصرف انرژی، کنش های زیست محیطی، تعاملات اجتماعی، مسائل اقتصادی و مهم تر از همه انسان، آسایش او و آیندگانش مد نظر قرار می یرند. در این راستا هدف معماری پایدار به طور خاص، تعریف رابطه میان فرم معمارانه، مواد و مصالح و عملکرد محیطی ساختمان در جهت دستیابی به آسایش حرارتی و بصری کاربران با استفاده از منابع و امکانات طبیعی است. آن چه در روند معماری پایدار قابل توجه است، فرآیند «محور بودن» آن است؛ فرآیند در معماری پایدار بسیار پراهمیت تر از محصول نهایی است. معماری تاریخی ایران، الگوی بسیار مناسبی از معماری پایدار است که در آن نمی توان حد فاصلی بین ایده های طراحی و مباحث زیست محیطی قائل شد و بهترین رویکرد به آن، تلفیق تمامی مباحث با هم و نه تجمیع آنها است. در این مقاله ابتدا به ضرورت رویکرد پایدار در ایران و ریشه یابی موضوعی و آماری آن پرداخته شده و سپس مبحث کلان توسعه ی پایدار و مباحث شهری مانند شهر سازی اکولوژیک مطرح می گردد. در ادامه روایت با مباحث زیرساختی معماری با تأکید بر فرآیند طراحی (یکپارچه) در معماری پایدار پیش می رود. در آخر امر نیز رایج ترین سامانه های ارزایبی پایداری در ساختمان از جمله بری یم»، «لید» و «مرواردی» معرفی می گردند.