بازنگری عناصر نورگیری در معماری سنتی و نقش آ ن ها در شکل گیری معماری پایدار سنتی

عناصر نورگیری در بناهای سنتی از جمله ارسی، شباک، روشندان و... همگی در نوررسانی و تهویه فضای موردنظر مورد استفاده قرار می گرفتند. معماران خو شذوق ایرانی هریک از این عناصر را با توجه به کاربری بنا و نیاز فضا بکار می بردند. باتوجه به هماهنگی و همساز ی ای که این عناصر همچون دیگر عناصر بناهای سنتی باطبیعت و اقلیم موردنظر داشته، می توان این عناصر را از مصادیق معماری پایدار در بناهای سنتی دانست. امروزه دغدغه ی بسیاری از طراحان ایجاد معمار یایدار همساز با طبیعت می باشد تا آسیب های وارده به طبیعت را به حداقل ممکن رسانده و از به هدر رفتن انرژی های تجدیدناپذیر جلوگیری کنند. طراحی صحیح پنجره و عناصر نورگیری در بنا یکی از راه های جلوگیری از به هدر رفتن انرژی می باشد. بررسی و مطالعه ی دقیق مصادیق معماری پایدار در معماری سنتی ما را در جهت ایجاد معماری پایدار و همساز با اقلیم یاری خواهد رساند. در این مقاله فرض بر آن است که عناصر نورگیری در شکل گیری معماری پایدار سنتی نقش مهمی داشته اند و یکی از مصادیق معماری پایدار در بناهای سنتی بوده اند. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی- توصیفی می باشد و عرصه ی ورودمان کتابخانه ایست. با استناد به تحقیقات گذشته ابتدا پیشینه ی عناصر نورگیری در ایران و انواع آن بیان می شود. در ادامه مطالبی در رابطه با معماری پایدار ذکرخواهد شد، سپس با روشی تحلیلی به بررسی نقش این عناصر در ایجاد معماری پایدار در بناهای سنتی می پردازیم. در انتها با توجه به مطالب بیان شده درخواهیم یافت که عناصر نورگیری در ایجاد معماری پایدار سنتی ایران، نقش داشته اند.