بررسی اثر قطع آبیاری در مراحل مختلف رشد بر عملکرد کمی و کیفی آفتابگردان در منطقه زاهدان

خشکسالی پدیده غالب مناطق خشک و نیمه خشک است ولی این پدیده غالباً قابل کنترل است و تحقیقات و آزمایشات مختلف در این مناطق می تواند کارساز باشد . در همین راستا مطالعه ای با استفاده از آزمایش کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در چهار تکرار در سال زراعی 84-1383 در مزرعه تحقیقاتی و آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی زاهدان به اجرا در آمد. فاکتورهای مورد بررسی شامل آبیاری (فاکتور اصلی) در چهار سطح بدون تنش، قطع آبیاری در مرحله غنچه دهی، قطع آبیاری در مرحله 50 درصد گلدهی و قطع آبیاری در مرحله پر شدن دانه و رقم (فاکتور فرعی) در سه سطح شامل زاریاق، آلستار و آذرگل بودند. کلیه عملیات زراعی مطابق با عرف منطقه تا قبل از القاء تنش ها به صورت قطع آبیاری اعمال گردید و صفاتی نظیر عملکرد روغن ، عملکرد دانه ، درصد روغن، تعداد دانه در طبق، قطر طبق، وزن هزار دانه و شاخص برداشت مورد ارزیابی قرار گرفت . نتایج این آزمایش نشان داد که اثر قطع آبیاری از نظر آماری بر عملکرد دانه ، عملکرد روغن ، درصد روغن و وزن هزاردانه معنی دار است . بطوریکه بیشترین عملکرد دانه، عملکرد و درصد روغن در صورت عد م قطع آبیاری به دست آمد . همچنین نتایج نشان داد که ارقام آفتابگردان در مراحل مختلف رشد زایشی حساس به کم آبی است.