مطالعه کاربرد انتقال ژن، بیولیستیک و بیوتکنولوژی در گیاهان تراریخت

در سه دهه ی اخیر، دانشمندان علم بیوتکنولوژی با هدف افزایش تولید محصولات کشاورزی دست به تغییر ژنتیک بعضی گیاهان زده اند. واژه های انتقال ژن، مهندسی ژنتیک، DNA نو ترکیب، تغییر تراریختی یا تغییر ژنتیکی به روش های بیوتکنولوژی اشاره دارند که در آنها، متخصصین زیست شناسی ژن را از یک یا چند گونه به DNA گیاهان زراعی متصل می کنند تا صفت ژنتیکی انتخاب شده را منتقل کنند. انتقال ژن فرآیندی است که طی آن قطعه مشخصی از DNA را به درون سلول ها وارد می نمایند. ژن منتقل شده را ترانسژن و موجودی را که پس از انتقال موفقیت آمیز، ژن مورد نظر را دریافت نموده موجود تراریخت می نامند. روش های انتقال ژن به دو گروه اصلی تقسیم بندی می شوند: 1- انتقال ژن توسط ناقل 2- انتقال به طور مستقیم یا بدون ناقل. طبق آمارها با استفاده از این روش ها میزان محصول تولید شده، 25 درصد افزایش یافته است. امروزه همه انواع ارگانیسم های تغییر یافته ژنتیکی (GMOها) یافت می شوند: باکتری ها برای ساخت انسولین یا هورمون های رشد، تنباکو یا یونجه برنامه ریزی شده برای تولید هموگلوبین، سلول های جانوری طراحی شده برای ساخت پروتئین های نوترکیب با اثرات درمانی. جنبه ایی از مهندسی ژنتیک که بیشترین نگرانی ها و احتیاطات را مطرح می کند، ژن درمانی است که شامل ترانسفورماسیون سلول های انسانی به منظور تعمیر یا تصحیح است. سیستم آگروباکتریوم اولین سیستم تراریختی موفق در گیاهان بود که موانع موجود در مهندسی ژنتیک گیاهی را کاهش داد. طبیعی است که از محصولات زراعی که به صورت ژنتیک در مقابل حشرات و بیماری ها مقاوم شده اند، غذای بیشتری به دست می آید. از طرفی، بسته بندی و حمل و نقل میوه ها و سبزیجاتی که تغییرات ژنتیکی یافته اند، آسان تر است و در نهایت دسترسی بیشتر مصرف کننده به ماده غذایی را سبب می شود، اما این تغییرات نگرانی هایی نیز در سطح جامعه بوجود آورده اند که سبب رکود در بازار محصولات تراریخت (دستکاری ژنتیکی شده) می شوند، این موضوع اهمیت فوق العاده ای دارد، زیرا اگر امکان فروش محصولات تراریخته به وجود نیاید رشد بازده عملیات کشاورزی و مقدار محصول به دست آمده چندان اهمیتی نخواهد داشت. مردم در مواردی به درستی فکر می کنند که مواد غذایی تراریخته کنونی ممکن است حاوی سم یا مواد مضر برای انسان یا حداقل حیات وحش باشند.