بررسی ارزیابی توسعه پایدارگردشگری روستایی مطالعه موردی: سیستان

مفهوم پایداری درصنعت گردشگری طی چنددهه گذشته یکی ازاصلی ترین ودرعین حال مباحثه انگیزترین مفاهیم توسعه گردشگری و به عنوان چارچوبی برای فهم روندهای توسعه اقتصادی - اجتماعی ومدیریت منابع طبیعی و گردشگری درسراسرجهان مطرح شده است ازسوی دیگر دروضعیت کنونی گردشگری روستایی کشورباتوجه به جوان بودن بسیاری ازمقاصد گردشگری روستایی و ضرورت دراختیارداشتن مجموعه ایمناسب ازشاخصهای توسعه پایدارگردشگری روستایی بومی شده وبرای ارزیابی وضعیت و ترسیم مسیرآینده امری بسیارحیاتی و راهبردی تلقی میشود گردشگری روستایی انواع مختلفی دارد که بطور کلی میتوان اثرات و پیامدهای اقتصادی محیطی اجتماعی - فرهنگی درنظر گرفت اما اینطور که به نظر می رسد گردشگری درمنطقه انطور که شایسته است پیشرفته چندانی نکرده است واطلاعات اندکی درمیان مردم ایران وجود دارد که یکی ازراه های اگاهی را میتوان تبلیغات دررسانه ها و مطبوعات دانست سیستان باتوجه به غنی بودن میراث فرهنگی و باستانی متنوع خیلی کم موردتوجه دولت و مسئولین همچنین خود مردم واقع شده است دهه گذشته مفاهیم پایداری و توسعه پایداربطور چشمگیری افزایش یافته است توجه به نواحی روستایی که دارای قدمت طولانی بوده و میراث معنوی وتاریخی و فرهنگی کشوردرآن حفظ شده است ازاولویت خاصی برخوردار است این پژهش ازنوع مطالعه توصیفی تحلیلی است جهت گرداوری داده ها ازروش کتابخانه ای و اسنادی و میدانی استفاده شده است دراین تحقیق ابتدا به معرفی منطقه سیستان و مشکلات آن پرداخته و راهبردهای برای پیشرفته و توسعه گردشگری سیستان پیشنهاد شده است